Column Leo Fijen: Johan Cruijff

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Het gebeurt niet vaak dat ik bij mijn voornaam word aangesproken. En het is helemaal niet aan de orde dat mijn naam wordt geroepen. Maar op dinsdagavond en donderdagavond is dat heel gewoon. Leo hier en Leo daar, zo klinkt het uit de monden van de tienjarigen op het trainingsveld.

We doen steeds vaker een groot positiespel ter afsluiting van de oefeningen. Ik ben dan met de collegatrainer de kaatser. En zo word ik voortdurend bij het spel betrokken en bieden de jonkies zich aan. Dan roepen ze mijn naam omdat ze de bal willen hebben.

Laatst stond mijn dochter te kijken en wist niet wat ze hoorde: Pap, ze noemen je allemaal Leo. Juist toen besefte ik hoe mooi het is dat ik bijna het hele jaar in de avond op het veld sta en dan zelf ook weer tien jaar ben.

Dat is het voorrecht van ouder worden: dat je soms weer alle leeftijden kunt hebben. Niets is mooier dan als grootvader weer tien jaar te zijn en het kind in je te mogen omarmen. Dat doen kleinkinderen met je, dat geven ook kinderen je als je in de herfst van je bestaan met jonkies mag werken. Ik kan het iedereen aanraden: blijf niet thuis zitten, ga er op uit en durf af en toe weer kind te zijn met de kinderen, want dat houdt je jong en geeft zoveel levensvreugde.

Iets dergelijks maakte ik ook mee toen ik vorige week de unieke opnames in kleur van Johan Cruijff zag. Met rugnummer 7, 9 en 13, alle varianten kwamen voorbij. En ik genoot met volle teugen, niet alleen omdat ik voor het eerst weer zag wat ik als tienjarige in het stadion van Haarlem of Telstar had gezien, maar ook omdat ik zelf weer even tien jaar mocht zijn.

Dat was het allermooiste: om als tiener weer achter het doel te staan en Cruijff met eigen ogen te zien scoren of door de Watergraafsmeer te wandelen en bij het ouderlijk huis aan te bellen. Johan Cruijff was zelf op trainingskamp. Zijn moeder deed open en gaf me een foto met handtekening. Die zit nog steeds in mijn plakboek. Als ik naar die foto kijk ben ik weer tien jaar. Dat maakt me blij in de herfst van mijn leven..

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 14. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum