Column Leo Fijen: Valeria

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Jongeren openen hun hart en zijn onbevangen over hun ervaringen met hemel en aarde. Nog maar kort geleden mag ik weer drie groepen van de Agrarische School uit mijn dorp ontmoeten.

Ze komen naar onze dorpskerk in het kader van de veertigdagentijd. Ik heb inmiddels geleerd dat ik niet veel hoef uit te leggen want er zitten best veel moslims tussen die bezig zijn met de ramadan en die dat heel goed kunnen verwoorden. Maar christelijke jongeren openen ook hun hart als ik daar een houten kruis neerzet. Meer hoeft niet dan een houten kruis op een centrale plek in de kerk. Ze beginnen vanzelf te praten over het kruis in hun leven.

Een meisje neemt het woord en begint over haar oma die veel te jong is gestorven, van het ene op het andere moment, 56 jaar oud. Dat meisje zoekt dan naar woorden en kijkt naar het kruis. Dan vraag ik haar of ze nog vaak aan haar oma denkt. Ze wijst op haar armband die ze van oma voor haar dood heeft gekregen. Zo is oma altijd bij haar om haar te beschermen.

Een jongen steekt zijn vinger op, heel schuchter, en begint te vertellen over zijn vader die vorig jaar is gestorven,49 jaar oud, na een slopende ziekte. De jongen vecht tegen zijn tranen en zegt dat hij een tweelingbroer heeft. Samen hebben ze van vader zijn petje gekregen, om als tweeling met elkaar verbonden te blijven en zo ook de bescherming van vader te ervaren.

Zo blijven de dierbaren dicht bij ons: ze zijn er niet meer en toch ook weer wel. Met het kruis is dat precies zo, leg ik uit. Christus gaat sterven in de week naar Pasen, maar is bij ons gebleven. Dan vraag ik de mentor van de klas naar zijn verhaal. Hij, een oudere docent, vertelt dat zijn vader binnenkort gaat sterven en dat zijn dochter na de geboorte maar kort heeft geleefd. Maar zij heeft wel een naam gekregen, zo gaat hij verder. Valeria heet ze. En ze is altijd bij hem als een ziel die voor hem zorgt.

Jongeren zijn onbevangen, maar ze hebben ook ouderen nodig die hun kwetsbaarheid tonen en een voorbeeld zijn. Zo worden generaties verbonden en komen hemel en aarde bij elkaar

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 13. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum