Column Leo Fijen: Kinderen

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Ooit stond ik als jongen van tien of elf jaar achter het doel bij de wedstrijden van HFC Haarlem of Telstar, bij voorkeur tegen de topploegen uit die tijd, Ajax of Feyenoord. Een kaartje voor kinderen kostte niet meer dan twee kwartjes. En ik vond het heel gewoon om ruime tijd voor het begin van de wedstrijd met mijn hoofd tegen het gaas van de afrastering te staan en daar toch minstens anderhalf uur te wachten.

Ook heel normaal was het in die tijd dat vaders en moeders niet meegingen. Dat soort dingen deed je zelf. Lopend door het Noordersportpark naar het veld van HFC Haarlem of op de fiets naar het gezellige stadion van Telstar, de hele middag van de aardbodem verdwenen zijn en na afloop bij de bus van de tegenstander wachten op een handtekening.

Onvergetelijk was en blijft het als Ajax de tegenstander was. Dan zorgde je dat je op de eerste rij bij de bus stond zodat iedere topvoetballer langs je moest lopen. Zo scoorde ik als jongetje handtekeningen van Piet Keizer en Johan Cruijff die nooit te beroerd waren even hun tas neer te zetten en tijd te maken voor kinderen. Dat was mijn wereld op zondagmiddag. De plakboeken van toen koester ik nog steeds, alsof ik dit jaar geen zeventig word maar in mijn hoofd en hart nog altijd tien of elf jaar ben.

Daar moest ik allemaal aan denken na de wedstrijd van Heerenveen tegen Ajax. Daarvoor was ik uitgenodigd, samen met een goede vriend uit ons dorp en met mijn twee kleinkinderen. Het mooiste was voor het laatst bewaard, want Fedde en Sam deden wat grootvader ook altijd gedaan: wachten bij de bus van Ajax en hopen op een selfie, een high five of soms zelfs een shirtje. Goalie Remko Pasveer schonk zijn keeperstrui aan een dolgelukkige fan, Wout Weghorst deed hetzelfde met zijn shirt.

Mijn kleinkinderen bleven in de bittere kou wachten op dat ene gelukzalige moment: trainer Francesco Farioli gaf lachend een high five. Toen we weer in de auto zaten, moest ik in mezelf lachen. Kinderen blijven kinderen, toen en nu. In een tijd van de mobiele telefoons met spelletjes en TikTok zijn mijn kleinkinderen het meest blij met een hand van de trainer.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 5. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum