Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.
We zijn geboren om niet meer te sterven. Deze zin kwam ik begin dit jaar ergens tegen bij het verschijnen van de autobiografie van paus Franciscus. Die staat in het teken van de hoop, het heilig jaar heeft als thema ‘Pelgrims van hoop’.
Zo’n zin maakt mijn dag goed en doet me weer beseffen waarom ik hier ben: niet toevallig, maar met een opdracht om die hoop steeds weer te delen. Ik ga hier niet citeren uit die autobiografie, ik doe ook nog even niets met die pauselijke bul over het heilig jaar. Ik vertel hier, als zo vaak, een verhaal uit het dagelijks leven.
Begin november mocht ik een goede vriend en een zielsverwant de ziekenzegen geven. Jaren had hij de aanslag van een ernstige ziekte op zijn bestaan overleefd, rond Allerzielen was zijn weerstand op en wist hij dat het sterven dichtbij was. Met het Eeuwige Licht nabij, het doopwater over zijn hoofd en de hostie als voedsel voor onderweg ging hij, omringd door zijn lieve vrouw en zijn drie kinderen met hun partners, op weg naar het einde.
Onvergetelijk bij dit ritueel was zijn kleindochter van een paar maanden jong. Zij zat steeds op zijn schoot. Hij moest af en toe huilen, zij ving zijn tranen op. Heel tastbaar was hier dat begin en einde van het bestaan zo dicht bij elkaar kunnen komen, leven en dood in één beeld op het netvlies. Of zoals paus Franciscus het verwoordt: we zijn geboren om niet meer te sterven.
Want deze vader leeft ook voort in het huwelijk van zijn oudste zoon waar hij met zijn laatste krachten de feestrede hield. En hij is aanwezig in zijn andere zoon, toen die voor het eerst in zijn leven een opleiding voltooide. Zo zijn onze dierbaren er als ze niet meer aangeraakt kunnen worden.
De uitvaart was begin december, voor een overvolle kerk. Daarna stond zijn foto tot vorige week bij de namen van onze overledenen. En ook nu leeft hij voort, want op een mistige woensdag in januari stuurt zijn vrouw me een bericht. Ze past op haar kleindochter en deelt een foto van die kleine meid. Direct zie ik grootvader terug in zijn kleindochter en ervaar die troostende zin: we zijn geboren om niet meer te sterven.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum
Meldingen