Column Leo Fijen: Winnen en verliezen

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Als ik dit schrijf, hoor ik het gemopper om me heen: voor het eerst in 36 jaar geen medailles in de eerste dagen van de Olympische Spelen. Alsof alles om winnen gaat en goud, zilver en brons zaligmakend zijn. Misschien is verliezen wel mooier. En misschien win je wel meer door te verliezen.

Ik keek naar een jonge vrouw die op haar mountainbike zilver in handen had, door pech alles verloor, maar na de finish haar concurrenten wel feliciteerde. Ik zag vrouwen met volleybal een geweldige wedstrijd verliezen, maar na afloop hun oud-ploeggenote die herstelt van kanker een hart onder de riem steken. En die oud-ploeggenote was het toonbeeld van winnen en verliezen. Want ze had de zekerheid in haar bestaan verloren en tijdens haar ziekte er bewust voor gekozen om iedere dag te leven in het heden en daar dankbaar voor te zijn.

Toen ik haar verhaal hoorde, moest ik denken aan een vriend die een jaar geleden voor een ingrijpende operatie stond. Hij wist niet of hij die ingreep zou overleven. We aten in de weken voor de operatie nog één keer pannenkoeken. En het viel me toen al op dat hij die door de operatie heel veel kon verliezen zo dankbaar was voor alles wat het leven hem tot dan toe had geschonken. Er was vrede in zijn hart, overgave aan God. En dat bleef ook zo na de ingreep.

Wekenlang lag hij op intensive care, maanden vocht hij voor zijn leven om weer een toekomst te hebben. Zijn vrouw bezocht hem elke dag, zij droeg hem. En zijn zoon vertelde hem dat hij ging trouwen en dat vader daar moest spreken. Vanaf dat moment leefde hij in het ziekenhuis naar dat ene moment toe: om straks in september het bruidspaar toe te kunnen spreken. Mijn vriend verloor alle vanzelfsprekendheid om normaal te kunnen eten, maar hij won het leven.

En dat kreeg een extra dimensie toen zijn dochter hem opa maakte. Hij die op het randje balanceerde en veel verloor, won het belangrijkste: de trots om grootvader te worden, de rijkdom om zijn zoon en schoondochter toe te spreken in september. Dat is mooier dan welke medaille ook, van goud, zilver of brons.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 32+33. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

DigiGids: Emily in Paris en Amerika kiest

KRO Magazine zet in iedere editie de beste online kijktips op een rijtje, met soms ook nog een mooie podcast. Dit is de oogst van week 32+33.

Weer met Emily door Parijs (en Rome)

De fans moesten er lang op wachten, maar eindelijk is zover: seizoen 4 van hitserie Emily in Paris komt eraan. In de nieuwe reeks van de luchtige, romantische comedyserie krijgen de kijkers niet alleen Parijs, maar ook de Franse Alpen en Rome te zien door de ogen van Amerikaanse marketingstrateeg Emily. Daarbij zijn er weer veel liefdesperikelen, aangezien Emily nog steeds sterke gevoelens heeft voor zowel Gabriel als Alfie. In een aankondigingsvideo beschrijven de castleden het seizoen als chaotisch, hartverscheurend, avontuurlijk, modieus en vol wraak. Dat belooft wat. Vanaf 15 augustus is de eerste helft van het seizoen te zien op Netflix, de tweede helft volgt 12 september.

Amerika kiest

Er is al veel gebeurd in aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen; van een aanslag op Donald Trump tot de zittende president Joe Biden die zijn kandidatuur introk. In de nieuwe wekelijkse NOS-podcast Amerika kiest praten correspondenten Marieke de Vries, Rudy Bouma en Ryan Hermelijn de luisteraars iedere vrijdag in twintig minuten bij over het laatste verkiezingsnieuws. Ze reizen door de Verenigde Staten om de campagnes te volgen en vertellen de verhalen van Amerikaanse burgers. Houden de Democraten de macht in het Witte Huis of krijgt Trump een tweede termijn? Hoor er alles over op nporadio1.nl/podcasts/amerika-kiest of via de bekende podcastplatforms.

Doorgaan na tsunami

In de eerste aflevering van Redding na de ramp (dinsdag 13 augustus om 21.25 op NPO 1) helpt Welmoed Sijtsma Yvonne, die de tsunami van 2004 in Thailand overleefde. Ze gaan op zoek naar de hotelmanager die haar toen geholpen heeft. In het programma De wandeling was in 2015 ook een mooi gesprek met een tsunami-overlever te zien. Arie Boomsma wandelt in Zandvoort met Ingrid Rering, die ten tijde van de ramp ook in Thailand was. Ze overleefde het natuurgeweld, maar haar zeventienjarige dochter Dominique kwam om het leven. Ingrid vertelt onder meer hoe schuldgevoelens daarna haar leven overnamen. Klik hier om de aflevering terug te kijken.

Dit en meer leest u in KRO Magazine 32+33. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden. Een vraag? Mail naar digigids@kromagazine.nl.

Berget Lewis:‘Curaçao wilde ik hem zo graag laten zien’

Er zijn van die zomers die een leven bepalen. Om een ingrijpende gebeurtenis of een levensveranderend inzicht. Zangeres Berget Lewis: ‘Op Curaçao beleefden we onze summer of love’.

Je komt graag op Curaçao. Wat maakt dit eiland voor jou zo bijzonder?

“Dat is echt mijn plek, ik ben er zeker twintig keer geweest. Ik kwam er voor het eerst in 2009 voor een optreden en was meteen verliefd; op de heldere blauwe zee, op het eten en op de mensen en het gemak waarmee iedereen zijn gang gaat. En dan is het ook nog eens bijna altijd prachtig weer; ik hou van de zomer. Mijn afkomst is Surinaams en Guyanees, maar mensen denken vaak dat ik Antilliaans ben. Dat is niet zo gek, want ik voel me thuis op Curaçao. Het is de samensmelting van allerlei mensen en culturen die het er zo fijn maakt. Inmiddels ken ik het op mijn duimpje: de mooiste natuurstrandjes en de restaurants waar de lokale bevolking eet, dat zijn vaak de beste. Een beetje toeren, lekker eten, een strandbedje onder een palmboom en een cocktail; veel meer heb ik niet nodig.”

Behalve dan de liefde. Heb je daar lang naar gezocht?

“Laten we het zo zeggen: ik heb in mijn leven genoeg liefdesverdriet gehad. Toen ik Maurice leerde kennen, bijna vier jaar geleden, zat ik niet te wachten op een relatie. Ik was content in mijn eentje. We hebben een heel rustige start gehad, een jaar waarin we elkaar leerden kennen, vrienden werden. Ik ben bekend, en in die rol kom ik best wel vaak neppe mensen tegen. Dat maakt dat ik vaak extra alert ben, maar met Maurice was het van begin af aan anders. Hij is heel puur en zichzelf. Hij geeft me het gevoel dat als wij samen ergens onze schouders onder zetten, alles lukt. Ik vond het spannend om dat aan mezelf toe te geven, mijn gevoel te laten gaan. Totdat Maurice in augustus 2021 zijn liefde voor mij bekende en ik mijn hart ook durfde te laten spreken. Dat was trouwens ook in de zomer, dat is ons jaargetijde denk ik.”

Het kon bijna niet anders dat je twee grote liefdes met elkaar in contact bracht; Maurice en Curaçao.

“Klopt! Toen we in 2022 onze eerste vakantie samen gingen plannen, stelde ik voor om naar Curaçao te gaan. Eerlijk gezegd wilde ik ook nergens anders naartoe. Het was een beetje alsof ik mijn nieuwe liefde voorstelde aan mijn familie en beste vrienden; zo graag wilde ik hem Curaçao laten zien. Hij was er nog nooit geweest en vond het gelukkig een goed idee. Het was echt een ‘summer of love’.”

Wat maakte die zomer zo bijzonder?

“Het was alles waarvan ik droomde als het om een vakantie met mijn grote liefde gaat. Van diners bij zonsondergang tot samen het eiland ontdekken: alles was even speciaal. Het was zó romantisch. Die vakantie is een van mijn mooiste herinneringen. Ook door het besef dat het dus nog kan, tegen je vijftigste je grote liefde vinden. Dat was een heel fijn inzicht, geruststellend ook.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 32+33. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

DigiGids: Neem Me Mee en de Olympische Spelen

KRO Magazine zet in iedere editie de beste online kijktips op een rijtje, met soms ook nog een mooie podcast. Dit is de oogst van week 30+31.

Nacht van de Olympische Spelen

De Olympische Spelen leveren altijd mooie verhalen op. Andere tijden sport heeft dan ook veel afleveringen gemaakt over het sportevenement. De meeste zijn terug te kijken en er is ook een speciale marathonuitzending voor de liefhebber. Voor de vorige Zomerspelen werd het twee uur durende Andere tijden sport presenteert: De nacht van de Olympische Spelen gemaakt. Tom Egbers keek vanuit het Olympisch Stadion met oud-sprinter Nelli Cooman, oud-judoka Edith Bosch en sportliefhebber Frank Evenblij naar hoogtepunten uit oude afleveringen van het sportgeschiedenisprogramma. Bekijk de uitzending hier.

Oom Matje

Een aantal jaar geleden maakte journaliste Mijke van Wijk al een podcast over haar oudtante, verzetsheldin Jos Gemmeke. Nu krijgt de KRO-NCRV-podcast Tante Jos een vervolg: Oom Matje. Van Wijk duikt in een ander deel van haar familiegeschiedenis. Oudoom Matje zou fout zijn geweest in de oorlog. Dat is in ieder geval het verhaal dat in de familie bekend is. Maar klopt dat? Zijn leven blijkt vol tegenstrijdigheden te zitten. Het is een verhaal waarin niets blijkt wat het lijkt. Was hij een meedogenloze verrader of een geheimzinnige redder? Kom erachter door te luisteren op onder meer nporadio1.nl/podcasts

Samen op avontuur in Zuid-Frankrijk

Dat er veel mooie verhalen te vertellen zijn over ouderen, bleek de voorbije jaren wel in de Nederlandse bioscopen: Casa Coco, Rocco & Sjuul en De terugreis zijn wat recente voorbeelden. Ook het komische drama Neem me mee laat zien dat het nooit te laat is voor nieuwe ervaringen. Deze film van Will Koopman (Gooische vrouwen, Oogappels) gaat over een gevarieerd groepje zeventigplussers, dat met een jonge reisleider op vakantie gaat naar Zuid- Frankrijk. Het zestal bouwt een bijzondere band op. De film heeft een sterrencast, met onder anderen Jeroen Krabbé, Renée Soutendijk en Kees Hulst, en een titelsong van André van Duin. Nu te zien op Netflix.

Dit en meer leest u in KRO Magazine 30+31. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden. Een vraag? Mail naar digigids@kromagazine.nl.

Column Leo Fijen: Engelen

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Hoe vaak zullen we samen niet het Onze Vader en het Wees Gegroet hebben gebeden? Als ik weer aan haar bed zat, luisterde ik naar haar woorden. Een verhaal lukte niet meer. Daarvoor was ze te ziek. Dan vroeg ik of het goed was dat ik wat ging bidden, eerst in de vrije zin van het woord. Bidden vanuit het hart om te vragen of God haar wil dragen, altijd afgesloten met het Onze Vader en Wees Gegroet. De laatste keer kon ze het zelf niet meer. Dan zag je alleen haar lippen bewegen. En daarna gaf ik haar de communie.

Eind juni keerde ik terug van vakantie en ging ik bij haar langs. Het sterven was nabij. Ze keek altijd naar buiten. Dan zag ze vaak een roodborstje en neuriede ze: roodborstje tikt tegen het raam, tik, tik, tik. Ze zag dat als een teken van de overkant, zo zocht ze voortdurend naar tekens om hemel en aarde te verbinden.

Toen ze gestorven was en uitgeleide werd gedaan, hoorde je alleen maar de vogels fluiten rond het verpleeghuis in de bossen van Lage Vuursche. Hoe verdrietig haar sterven ook was, ik dacht toen wel: ze zou dat als een teken hebben gezien.

Na de uitgeleide ging ze naar huis, de plek waar ze het allerliefste was, voor de laatste dagen thuis bij haar lieve man, dierbare kinderen en schattenvan kleinkinderen. Begin juli was de uitvaart, in een volle kerk. En daarna de begrafenis. Ze wilde een plek in de zon. Die heeft ze zelf uitgezocht.

Toen honderden mensen rond haar graf stonden brak na dagen van regen voluit de zon door. Alsof ze door de dood heen wilde zeggen: ik ben er al, in de hemel. En toen hebben we hardop het Onze Vader en Wees Gegroet gebeden. Met de zon op ons gezicht. Alsof ze erbij was, als de verbinder tussen hemel en aarde. En alsof ze weer kon wandelen en gekheid maken, bevrijd van de ketenen van de ziekte. Toen moest ik aan haar kleindochter denken die bij de ziekenzegen zei: oma, als je naar de hemel gaat dan vliegen de engelen met je mee.

Zo is het vast gegaan, want gedragen door de engelen ging deze lieve vrouw naar de hemel, liet de zon schijnen op het kerkhof en troostte ons allemaal.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 28+29. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Coen Verbraak: ‘Ik hoopte stiekem dat het ’s avonds zou regenen’

Er zijn van die zomers die een leven bepalen. Om een ingrijpende gebeurtenis of levensveranderend inzicht. Journalist Coen Verbraak: ‘In de zomer van 2009 was ik voor het eerst in beeld bij ‘Kijken in de ziel’. Een spannende stap in mijn tv-werk.’

Je stelde voor het over 2009 te hebben. De zomer waarin je voor het eerst op televisie kwam met ‘Kijken in de ziel’.

“Ja, maar niet omdat ik nou zo graag zelf op tv wilde. Ik maakte radio, schreef voor de Volkskrant en Vrij Nederland en maakte documentaires. Vóór de camera presenteren, was een nieuwe stap in mijn carrière die heel leuk bleek. Dat maakt die zomer gedenkwaardig. Als mens heeft het me niet wezenlijk veranderd, ik ben nog steeds dezelfde persoon als voor 2009. Hoop ik. Ik heb de mensen om me heen op het hart gedrukt me tot de orde te roepen als ik sterallures dreig te krijgen.”

Wachtte je daarom tot 2009 met in beeld verschijnen?

“Nee, het zat zo. Ik heb allerlei televisiedocumentaires gemaakt. Ik vond altijd dat het daarin ging om de mensen die ik interviewde, niet om mij. Tot ik een serie over psychiaters wilde maken, met de titel Kijken in de ziel. We zouden het hebben over vragen als ‘kun je een kind in de eerste vier jaar van zijn leven zo beschadigen dat het nooit meer goedkomt?’, of ‘wat bepaalt geluk?’ Persoonlijke, diepe gesprekken. De redacteur met wie ik deze serie maakte, Louis Bogaers, vond dat ik het niet kon maken om buiten beeld te blijven. ‘Jij moet daar gewoon zitten, want het is een gesprek tussen twee mensen. Het is raar als jij dan niet zichtbaar bent’, zei hij. Hij had gelijk. Ik moest voor de leeuwen.”

Voelde het echt zo?

“Ik vond het ontzettend spannend. Van de camera’s had ik niet zo’n last. Ik praat vaak een uur of drie met mensen, dan vergeet ik die dingen vanzelf. Dat is voor de mensen die ik interview ook fijn, dat we samen zo’n goed gesprek hebben dat alles om ons heen verdwijnt. Ik vond het spannend omdat ik niet wist hoe kijkers erop zouden reageren, of ze me zouden accepteren als interviewer. En of er wel iemand de televisie voor wilde aanzetten. Het was die zomer prachtig weer; ik hoopte stiekem dat het ’s avonds zou regenen, omdat er anders vast niemand zou kijken.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 30+31. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Nynke de Jong: ‘Niemand had geld en we moesten nog naar Boedapest’

Er zijn van die zomers die een leven bepalen. Om een ingrijpende gebeurtenis of een levensveranderend inzicht. Journalist Nynke de Jong: ‘In de zomer van 2008, waarin ik zonder geld in Praag zat, werd ik volwassen.’

Welke zomer is gedenkwaardig voor je?

“De zomer van 2008, waarin ik zonder geld in Praag zat. De zomer waarin ik volwassen werd.”

Vertel!

“Met mijn ouders zat het avontuurlijke reizen maken er niet zo in. Appelscha, op drie kwartier rijden, dat was onze zomerbestemming. Mijn drie broers en ik vonden dat prima. Ik kan me niet herinneren dat ik naar een verre bestemming hunkerde. In 2007 ging ik met vrienden naar Sziget, een groot muziekfestival in Boedapest. Niemand van ons gezin was daar ooit geweest. Dat ik de eerste was, dat mijn ouders niet wisten wat ik deed, dat er daar zoveel verschillende soorten mensen waren en ik er gewoon tussen paste, was ontzettend leuk. Er ging een wereld voor me open. Ik kon dat dus gewoon, het was niet zo dat ik zonder de veiligheid van thuis meteen in de goot lag. Die vakantie beviel zo goed, dat mijn vrienden en ik een jaar later besloten opnieuw te gaan.”

De zomer van 2008, wat deed je, wie was je?

“Ik was 23, Friesland had ik op mijn achttiende verlaten voor een studie Nederlands in Utrecht. Daar raakte ik bevriend met iemand die communicatie studeerde. Bij haar op de opleiding zat een heel leuke club mensen, bij wie ik me aansloot. Haar vriend was dj en draaide in Tivoli, waar ik kennismaakte met een heel ander soort muziek. Ik ben opgegroeid met klassieke muziek en speelde bugel in de fanfare. Op een gegeven moment nam mijn broer populaire muziek mee, want mijn ouders draaiden nooit The Beatles en Stones. Door die vriendin en haar vriend ontdekte ik een nieuwe muziekwereld, die van de dance. Wat experimenteler en alternatiever, machtig interessant vond ik het.”

En de zomer van 2008 bracht je opnieuw door op het festival Sziget.

“Ja. In 2007 waren we er met de bus naartoe gegaan. Dat duurde zó lang, dat we nu gingen vliegen. Eerst een paar dagen naar Praag en daarna naar Boedapest. Praag vond ik fantastisch. Ik was toen ook al helemaal in de ban van geschiedenis en las die zomer In Europa van Geert Mak, dat enorm dikke boek. Als een zware stoeptegel sleepte ik het mee door de stad. Alles wat ik las – het verhaal over de Praagse lente, het Joodse getto – kwam tot leven. Het was een openbaring. Appelscha heeft ook geschiedenis, maar die haalt het niet bij Praag. Het gebeurde geregeld dat een vriend midden in de stad zei: ‘Oké Nynke, vertel maar’ en dan gaf ik een minicollege.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 28+29. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

DigiGids: Loving en Nelson Mandela

KRO Magazine zet in iedere editie de beste online kijktips op een rijtje, met soms ook nog een mooie podcast. Dit is de oogst van week 28+29.

Is apartheid echt verdwenen?

Op 18 juli is het internationale Nelson Mandela-dag. Het initiatief is in het leven geroepen om – op de geboortedag van Nelson Mandela – mensen aan te sporen om zich in te zetten voor wereldvrede. In 2019, 25 jaar nadat Mandela president werd, bracht de Nederlandse fotografe Ilvy Njiokiktjien Born Free, Mandela’s generatie van hoop uit. De documentaire gaat over Zuid-Afrikaanse jongeren die opgroeien in een maatschappij waarin gelijkheid de basis is. Is apartheid echt weg uit het land of is dat alleen op papier het geval? Klik hier om de documentaire terug te kijken.

Romantische bioscoophit

Begin dit jaar werd de romantische komedie Anyone But You onverwacht een grote bioscoophit. Een groot deel van dat succes is te danken aan de hoofdrolspelers: Sydney Sweeney (The White Lotus) en Glenn Powell (Top Gun: Maverick) zijn de afgelopen jaren uitgegroeid tot twee van de populairste acteurs van Hollywood. Ze spelen Bea en Ben, die samen een geslaagd eerste afspraakje beleven. Door een misverstand gaat het toch mis. Maanden later zijn ze beiden uitgenodigd voor een bruiloft in Australië. Hoewel ze elkaar niet kunnen luchten of zien, hebben ze allebei hun redenen om zich voor te doen als stel. Vanaf 18 juli op Netflix.

Vlucht van liefde

Deze maand verscheen misdaaddrama The Bikeriders van regisseur Jeff Nichols in de bioscopen. Tegelijkertijd komt zijn vorige film op Netflix. Het prachtig ingetogen drama Loving vertelt het waargebeurde verhaal van de witte Richard Loving en de Afro-Amerikaanse Mildred Jeter. Omdat gemengde huwelijken in hun thuisstaat Virginia bij wet verboden zijn, wijken ze in 1958 uit naar hoofdstad Washington D.C. om te trouwen. De lokale regering accepteert dat niet. Een rechter laat stelt echtpaar voor een keuze: ze moeten voor vijf jaar de cel in óf ze blijven de komende 25 jaar weg uit Virginia. Nu te zien op Netflix 

Dit en meer leest u in KRO Magazine 28+29. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden. Een vraag? Mail naar digigids@kromagazine.nl.

Column Leo Fijen: Liefhebber

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Het mooiste boek van deze zomer heb ik al gelezen, een geschenk van mijn vrouw die weet dat ik vaak naar wielrennen kijk en daar ook graag over lees, zeker met de Tour de France elke dag op televisie.

Zelf heb ik met mijn zoon op de racefiets de nodige bergen in Frankrijk beklommen. Dat was altijd een confrontatie met mezelf. Les Deux Alpes, Croix de Fer, Glandon en Alpe d’Huez, ik kwam overal boven, maar moest mijn zoon al snel laten gaan. En toch heb ik ervan genoten, als een bijna kloosterlijke ervaring. Alles wat een leven ingewikkeld maakt, verdwijnt op de weg naar boven. Alles wat het leven de moeite waard maakt, wordt voor heel even tastbaar.

Je hebt op die fiets niet meer nodig dan wat water, een banaan en een beetje suiker. En het helpt als je weet dat dierbaren boven op je wachten. Fietsen tegen een berg is leven van wat de aarde geeft aan relaties en aan voedsel. Een berg beklimmen is een oefening ook in dankbaarheid: dat je er mag zijn, dat dierbaren je steunen, dat water je gegeven is.

Al deze geschenken kom ik zelden tegen in de commentaarstem bij de Tour de France, niet op de radio, ook niet op televisie. Maar Tom Dumoulin is een uitzondering op die regel. De Maastrichtenaar die na Joop Zoetemelk en Jan Jansen de derde Nederlander is die een grote ronde won, is altijd een liefhebber gebleven en vertelt daarover in het mooiste boek van deze zomer, Op Gevoel. Geschreven door sportjournalist Nando Boers is dit boek een ode aan de wielersport en een protest tegen de commerciële wereld waarin data alles bepalen en de menselijkheid het verliest.

Zeven jaar geleden nog maar won Tom Dumoulin de Ronde van Italië, nog steeds op zijn gevoel. Als hij een appel wilde en een kiwi moest eten, koos hij toch voor de appel. En als hij er doorheen zat na een zware etappe en verlangde naar een zak chips, at hij samen met de ploeggenoten twee zakken chips. Hij bleef trouw aan zichzelf, werd gedragen door zijn ploegmaten en schreef geschiedenis. Met levenslessen voor ons allemaal: verlies jezelf nooit en laat je dragen door de ander. Twee jaar geleden stopte hij. De liefhebber in hem won het van de commercie.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 28+29. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Back to top