Anne-Mar: ‘Ik heb een stevige basis’

Anne-Mar Zwart presenteert ook de tweede reeks van ‘Handen aan de Couveuse’. Zelf zwanger volgde ze premature kindjes op de afdeling neonatologie van het Erasmus MC. “Zelfs als het zo misgaat, is er zoveel liefde en veerkracht.

Was je direct enthousiast toen je hoorde over het concept van ‘Handen aan de couveuse’?

“Ik was direct nieuwsgierig naar hoe het eraan toe gaat op een afdeling neonatologie. Ik had geen idee, maar voelde dat dit een bijzondere plek is. Ouders, de pasgeboren baby’s, naaste familie en ziekenhuismedewerkers maken hier zoveel met elkaar mee. Het is een kleine, gesloten wereld waar je als buitenstaander normaal niet snel toegang toe hebt. Ik vind het heel mooi dat ik die nu kan laten zien. Het gaat hier niet om mij, maar om wat de mensen meemaken. Deze rol past me perfect, ik ben niet de presentator, ik ben mens en maker. Ik blijf waar nodig op de achtergrond en laat me verwonderen. Ook stel ik alle vragen die in me opkomen. Door alles bespreekbaar te maken, probeer ik de zwaarte eruit te halen. Ik merk dat de ouders dit ook fijn vinden, want ze kunnen zich eenzaam en niet begrepen voelen door de buitenwereld. Dan is het fijner als iemand vragen stelt en er niet omheen draait.”

Waarom wil je dit programma maken?

“Ik wil laten zien hoe mensen overeind kunnen blijven als het zo tegenzit. Dat vind ik mooi, dat we blijkbaar zo gemaakt zijn dat we overeind blijven, ook als je totaal geen houvast meer hebt. Want dat is wat gebeurt met premature kindjes, er wordt nul perspectief geboden, puur omdat artsen ook niet weten hoe het verder zal gaan met zo’n baby’tje. Het kan nog zo goed gaan in de eerste weken, ineens kan het toch misgaan. Dat deze jonge ouders zich staande houden en genoeg hebben aan het kleinste strohalmpje, dat vind ik prachtig om te laten zien. Wat een liefde, daar word ik elke keer door geraakt. Zelfs als het misgaat, is er nog zoveel liefde en veerkracht. Ook heb ik diep respect voor alle mensen die werken op de afdeling. Blijdschap, verlies, alles loopt hier door elkaar. Dat moet je mentaal ook maar zien te verwerken. Gemiddeld sterft er een baby per week op deze afdeling. Als er een kindje is gestorven, gaat er een lichtje branden op de gang. Zo weten alle medewerkers dat ze hier rekening mee moeten houden, uit respect voor het verlies. Dit soort dingen raakt me.”

Hoe was het voor jou om zoveel vroeggeboren baby’s te zien met zelf een baby in je buik?

“Ik nam mijn werk wel mee naar huis en leg maar eens uit thuis wat je hebt meegemaakt. Dat is moeilijk, helemaal in de hectiek van de dag. Vaak kwamen de tranen pas los als ik het voor de tweede keer in de montage zag. De opnames startten toen we nog aan het nadenken waren over een tweede kind. Ik heb me in het begin wel heb laten afremmen door wat ik zag en meemaakte in het ziekenhuis. Toch is het goed te realiseren dat wat er op de afdeling neonatologie speelt, maar echt een klein percentage baby’s overkomt. Door veel gesprekken met vooral mijn partner, maar ook met vrienden en familie, voelde ik dat het mooi is om te kiezen voor het leven, in plaats van ons te laten beïnvloeden door angst. Ik bedacht ook dat, als er iets is met ons kind, we dit kunnen dragen. Onze relatie is goed, onze basis is stevig. Dat heeft ons over de streep geholpen.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 38. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lieneke van der Fluit

Column Leo Fijen: Liefde op leeftijd

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Zeg nooit dat iets onmogelijk is, schrijf de liefde ook nooit af. Dit verhaal gaat over een vitale agrariër die in ons dorp een gewaardeerde mens is. Iedereen kent hem. Hij vervult op hoge leeftijd vele rollen. Bij evenementen staat hij nog steeds in zijn outfit van het Rode Kruis. In het plaatselijk museum verzorgt hij rondleidingen. Voor de Zonnebloem haalt hij zijn schuur leeg om tachtig stoelen en wat tafels te brengen voor de zomerse picknick in het boerenland. In onze dorpskerk is hij uit te tekenen in de keuken en regelt hij vaak de koffie na de viering. Heel lang bracht hij de bestellingen weg voor de plaatselijke supermarkt.

En in de harmonie van het dorp is hij er altijd bij, met een kleine rol op de achtergrond. Hij doet dat steeds weer met een stralende glimlach en met een onbevangenheid waar veel jongeren jaloers op kunnen zijn. Die heeft hij behouden, ook na de dood van zijn vrouw, alweer enkele jaren geleden. Ik was erbij, de avond voor haar sterven. Ik zag zijn verdriet. Maar ik mocht ook meemaken hoe hij het plezier in zijn leven weer terugvond. Niet door naar een rouwcursus te gaan, maar door er te zijn voor je naaste.

Dat helpt soms meer, zeker bij deze dorpsoudste die er trots op was dat hij de leeftijd van twee achten bereikte. Toen zag iedereen lichtjes in zijn ogen. Die gingen een half jaar later even uit toen hij op een feest van de harmonie onderuit ging en in het ziekenhuis een medische ingreep moest ondergaan.

Voor het eerst klaagde hij een beetje. Zijn zelfvertrouwen had een tik gekregen. In alles was hij voorzichtiger geworden. En juist toen gebeurde het wonder. Op het moment dat hij moest buigen voor het leven, zag een vrouw zijn kwetsbaarheid en werd verliefd op hem, hevig verliefd. En hij
op haar.

Eind augustus vierde hij zijn 89e verjaardag. Hij glunderde van oor tot oor, steeds wijzend naar de vrouw tegenover hem. De dorpsoudste is verliefd en gelukkig. En hij leert ons: als je verdriet hebt, wees er dan voor je naaste. En als je onderuit gaat, mag je zwak zijn en even buigen voor het leven. Misschien heeft de liefde dan wel meer kansen, zeker de liefde op leeftijd.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 37. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Sinan Can: ‘Niemand houdt mij tegen’

Sinan Can onderzoekt de herkomst van diverse moordwapens in ‘De wapenroute’. Ook met dit programma wil de journalist weer iets teweegbrengen. Die tomeloze passie gaat gepaard met risico’s. ‘Ik denk niet goed na over de gevolgen.’

In dit programma zoek je naar de herkomst van de wapens waarmee Pim Fortuyn, Peter R. de Vries en Theo van Gogh werden omgebracht. Wat fascineerde jou aan dit onderwerp?

“Ik zag een Amerikaanse documentaire over de route die het wapen heeft afgelegd waarmee president Abraham Lincoln in 1865 werd vermoord. Ik dacht: dit kun je ook in Nederland maken. We hebben hier de afgelopen 25 jaar een aantal historische moorden gehad. Die op Fortuyn, De Vries en Van Gogh stonden nog het meest op mijn netvlies. Ze zijn allemaal met een vuurwapen gedood; Theo van Gogh werd eerst doorzeefd, voordat zijn keel ritueel werd doorgesneden. Ik wist alle details nog over die moorden, maar niet over de moordwapens. Waar kwamen ze vandaan, hoe kwamen ze hier terecht? Dat wilde ik uitzoeken.”

Van Gogh en Fortuyn werden vermoord in jouw beginjaren als journalist. Is dat bepalend geweest voor de weg die je bent ingeslagen in je vak?

“Zeker. In mei 2002 liep ik stage bij CNN in Istanbul. Ik was net thuis toen de hoofdredacteur belde: ‘Kom terug naar de redactie, want die kale van jullie is vermoord!’ Die kale? ‘Ja, die politicus.’ Ik wist meteen dat het over Fortuyn ging en sprong in de auto. Onderweg belde ik mijn vader om te vragen wat er precies was gebeurd, of er iets bekend was over de dader. Die zou een migratieachtergrond hebben. Mijn vader zei: ‘Als dat zo is, zijn de gevolgen niet te overzien.’ Hier en daar waren inmiddels rellen uitgebroken. Die avond al verklaarde de politie op een persconferentie dat het om een witte man ging. Toen ik terug was in Nederland heb ik mijn afstudeerscriptie geschreven over de uren tussen de moord en die verklaring. Daarvoor sprak ik ook oud-premier Wim Kok. Hij bekende opgelucht te zijn geweest toen bleek dat de dader geen migratieachtergrond had.”

Voor die documentaires neem je ook risico’s. De wapenhandel is een louche wereld, je reisde eerder door IS- en talibangebied. Wie houdt jou tegen?

“Niemand. Maar ik zal nooit iets maken puur om te scoren. Altijd kijk ik of iets belangrijk genoeg is om te vertellen. Dee wapenhandel is zo’n onderwerp: er zijn grote belangen mee gemoeid. Door het onthullen van de werkwijze van wapenhandelaars en de routes die ze gebruiken, loop ik risico. De wapenroute is misschien wel de lastigste serie die ik ooit maakte. We moesten mensen voor de camera krijgen die er helemaal geen belang bij hadden om op televisie te komen.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 37. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bram de Graaf

DigiGids: Wicked Little Letters en Rutte

KRO Magazine zet in iedere editie de beste online kijktips op een rijtje, met soms ook nog een mooie podcast. Dit is de oogst van week 37:

Brits badplaatsje in rep en roer

Als de zeer gelovige Edith Swan (Olivia Colman) in de jaren 20 obscene brieven vol scheldkanonnades ontvangt, zijn alle ogen al snel gericht op haar Ierse buurvrouw Rose Gooding (Jessie Buckley). Zij is sowieso al grofgebekt en heeft geen beste verstandhouding met Edith. Rose ontkent in alle toonaarden, maar toch dreigt ze de voogdij over haar dochter te verliezen. Het Britse badplaatsje Littlehampton is in rep en roer door het schandaal. Als Rose de waarheid spreekt, wie zit er dan achter de venijnige brieven? De Britse komedie Wicked Little Letters is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Vanaf 13 september op Netflix.

Rutte

De tweedelige documentaire Rutte biedt een unieke blik achter de schermen bij de laatste maanden als (demissionair) premier van Mark Rutte. Hij liet camera’s toe in zijn dagelijks leven en gaf een inkijkje in de uitdagingen die hij als langstzittende premier van Nederland heeft ervaren. De documentaire volgt hem tijdens zijn overvolle werkdagen, de formatie van het kabinet-Schoof en zijn laatste gesprek met Koning Willem-Alexander. Collega-politici en vrienden, onder wie Jort Kelder, Caroline van der Plas en Lodewijk Asscher, geven hun perspectief op Ruttes veertienjarige premierschap. Daarbij worden belangrijke momenten zoals de MH17-ramp en de toeslagenaffaire belicht. Vanaf nu te zien bij Videoland.

De schuldigen

In Nederland heeft een op de elf mensen een problematische schuld. De vierdelige podcast De schuldigen, van het onderzoeksjournalistiekplatform Pointer van KRO-NCRV, onderzoekt de impact die dit op hen heeft. Schulden kunnen iedereen treffen, door bijvoorbeeld baanverlies, toeslagenproblemen of gezondheidsverlies. De stress die hiermee gepaard gaat, leidt vaak tot grotere problemen, zoals verminderde werkcapaciteit en hogere zorgkosten. De maatschappelijke kosten daarvan bedragen inmiddels ruim 8,5 miljard euro per jaar, terwijl er ‘slechts’ 3 miljard euro aan schulden uitstaat. De podcast belicht verhalen van mensen met schulden en biedt een kritische analyse van het schuldensysteem. Te beluisteren via de bekende podcastplatforms. 

Dit en meer leest u in KRO Magazine 37. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden. Een vraag? Mail naar digigids@kromagazine.nl.

Column Leo Fijen: Dorpskerk

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Zo’n dertig mensen uit alle hoeken en gaten van Nederland komen bijeen in onze dorpskerk om te praten over de toekomst van geloven in kleine gemeenschappen. Ik sta buiten en heet iedereen
welkom.

Op dat moment stopt er een auto bij het zorgcentrum tegenover de kerk. Een van de ouderen stapt uit en wordt daarbij geholpen door haar zoon die nooit bij ons in de kerk is en toch op me afkomt als hij me ziet. Hij wil me bedanken voor de mooie uitvaart een week geleden in onze kerk. “Jullie als lekenvoorgangers hebben me laten voelen hoe troostend een laatste afscheid kan zijn.”

Intussen gaat de oecumenische basisschool naast de kerk uit en loopt een moeder voorbij met haar jongste zoon. Ze is lid van onze kerk en komt een paar keer per jaar naar een viering. Meer lukt niet, vertelt ze me steeds. Maar in de laatste week van de Advent organiseert ze wel altijd het kerstspel voor de kinderen. Zij kan dat als geen ander, want op het schoolplein benadert ze alle ouders en heeft ze zo veertig tot vijftig kinderen bij elkaar.

Zij kan wat wij als ouderen niet meer kunnen: jonge gezinnen en kinderen bijeen brengen. Doe jij het dit jaar weer, vraag ik haar. Ze hoeft niet na te denken, hoe druk ze ook is als huisarts in een naburig dorp. Ze heeft niet veel tijd, is er maar een paar keer per jaar, maar voelt zich volledig lid van onze dorpskerk. Ik lach haar toe en dank haar voor haar inzet.

We luisteren die middag naar veel boeiende verhalen van dorpskerken in Nederland. De kerk is op de meeste plekken een kleine groep geworden, zo wordt wel duidelijk. En al die groepen hunkeren naar tekens van hoop en perspectief.

Daarom heb ik een boek geschreven over mijn dorpskerk, met 25 verhalen die laten zien dat je ook als kleine gemeenschap het verschil kunt maken. De belangrijkste boodschap is: zorg dat er voldoende leiders in jouw kerk zijn die op plekken komen waar het leven zich afspeelt en die op die manier het bestaan van alledag in de kerk brengen. Dan vier je het geloof en het leven en ben je als kerk het hart van je dorp.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 34+35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Joyce Boverhuis: ‘Het Opiniepanel werkt verbindend’

Joyce Boverhuis is een van de gezichten van het ‘EenVandaag Opiniepanel’, onderdeel van het dagelijkse actualiteitenprogramma ‘EenVandaag’. Ze is er helemaal op haar plek. ‘Ik wil het verhaal achter de mening laten zien.’

Hoe ben je presentator van het Opiniepanel geworden?

“Zoals altijd in het leven moet je een beetje geluk hebben, mensen om je heen hebben die je een kans geven. Ik ben een hele tijd redacteur geweest bij EenVandaag. Op een gegeven moment vertelde hoofdredacteur René van Brakel dat ze naast Gijs Rademaker nog iemand zochten om opiniepeilingen te presenteren. René wilde graag dat het iemand van de redactievloer zou worden. Ik heb een screentest gedaan en ik ben het geworden. Ik doe het met heel veel liefde. In deze dubbelrol als presentator en opiniepeiler komen heel veel kanten van wat ik altijd heb willen doen samen.”

Vertel, hoe zit dat?

“Vroeger wilde ik acteur of dominee worden. Ik ben christelijk opgevoed. Ik droomde van een oecumenische gemeenschap waar iedereen welkom is, waar iedereen zijn of haar zorgen kan vertellen. Ik zie ook de kracht van het samen bidden. Van met een groep mensen je zorgen over de wereld en je naasten uitspreken, daar even bij stilstaan. Ik ben niet meer gelovig, maar ik vind dat nog altijd heel mooi aan de kerk. Ik heb me na mijn middelbare school nog wel ingeschreven voor de opleiding theologie, maar een docent daar wees me erop dat ik voor wat ik wilde beter humanistiek kon kiezen. Uiteindelijk heb ik Nederlands en later journalistiek gestudeerd, omdat ik ontdekte dat ik me vooral wilde verdiepen in de verhalen van mensen. Wat ik interessant vind aan het EenVandaag Opiniepanel, is dat het ook gaat om verhalen; de verhalen achter de mening. Door die aan bod te laten komen, kan ik de zorgen die mensen hebben aan het licht brengen.”

Hoe is het Opiniepanel ontstaan?

“Na de moord op Pim Fortuyn ging er een schok door Nederland. Vanwege de moord, maar ook door zijn plotselinge opmars. Politici hadden de onvrede niet aan zien komen, de media ook niet. Daarna dachten de toenmalige makers van ons programma: hoe komen we bij mensen achter de voordeur? Toen hebben ze kijkers gevraagd of ze hun mening wilden geven. Die groep is nu uitgegroeid tot een panel met 80.000 leden. Aanmelden kan nog steeds.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 36. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Bas Roetman

DigiGids: Billionaire island en De terugreis

KRO Magazine zet in iedere editie de beste online kijktips op een rijtje, met soms ook nog een mooie podcast. Dit is de oogst van week 36:

Samen op weg naar Spanje

Een van de succesvolste Nederlandse films van het jaar tot nu toe komt naar Netflix. De tragikomedie De terugreis volgt het echtpaar Jaap en Maartje, sterk gespeeld door Martin van Waardenberg (De marathon) en Leny Breederveld (De luizenmoeder). Na bijna vijftig jaar huwelijk is de fut er een beetje uit bij het stel. Tot de levenslustige Maartje Jaap overhaalt om een oude vriend in Spanje op te zoeken. Onderweg herontdekken ze niet alleen elkaar, maar wordt Jaap ook geconfronteerd met het pijnlijke besef dat Maartje beginnende tekenen van dementie vertoont. Het wordt een reis vol droge humor en subtiele melancholie. Vanaf 12 september op Netflix.


Rijke zalmvissers

Het verhaal van Billionaire island doet een beetje denken aan Succession. Het is net als die serie een zwart-komische verhaal over een machtsstrijd en het bizarre gedrag van de superrijken, maar wel in een hele andere setting: de Noorse zalmindustrie. De reeks – van de makers van Lilyhammer, de allereerste serie die Netflix zelf produceerde – volgt twee steenrijke families die allebei groot zijn geworden in deze branche. De gewetenloze eigenaar van Marlax wil de grootste zalmproducent ter wereld worden en plant een vijandige overname van de lokale concurrent. Dat laten haar rivalen niet zomaar gebeuren. Billionaire island is vanaf 12 september te zien op Netflix.

Soms worden we nou eenmaal woedend…

Deze maand is het tien jaar geleden dat Wild Tales in Nederland in première ging. Deze Argentijnse zwarte komedie bestaat uit zes losstaande, korte verhalen waarin mensen tot het uiterste worden gedreven. De aanleiding is steeds verschillend: een auto die wordt weggesleept, een bruid die ontdekt dat haar aanstaande vreemdgaat, een wegpiraat. De uitkomst is steeds dat bij de slachtoffers de stoppen doorslaan. Met een combinatie van humor, spanning en onverwachte wendingen verkent de film de dunne grens tussen beschaving en woede. Wild Tales werd wereldwijd geprezen en ontving een Oscarnominatie voor beste niet-Engelstalige film. De film is nu te streamen op NPO Plus.

Dit en meer leest u in KRO Magazine 36. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden. Een vraag? Mail naar digigids@kromagazine.nl.

Eva Jinek: ‘Live-tv heb ik enorm gemist’

Ze leeft volgens het motto: ‘Laat een trein met een mooie kans nooit voorbijrijden.’ Daarom gaat Eva Jinek op 2 september van start met een nieuwe uitdaging: Eva, een dagelijkse talkshow op primetime.

Wat kunnen we verwachten van je nieuwe programma?

“Daarin breng ik actuele, mooie verhalen voor het voetlicht, over uiteenlopende onderwerpen. Het wordt een toegankelijk programma voor een breed publiek; precies zoals past bij Avrotros. Mensen steken er van alles van op, raken geïnspireerd en er valt ook veel te lachen. Natuurlijk hoop ik dat als er bijvoorbeeld een minister opstapt, hij of zij diezelfde avond nog bij mij zit, maar er zal ook veel aandacht zijn voor cultuur. De nieuw ingerichte studio heeft alle ruimte voor optredens in iedere vorm.”

Had je je toen je net begon als journalist kunnen voorstellen dat je zo’n bekende presentatrice zou worden?

“Absoluut niet, ik had zelfs niet de ambitie om voor de camera te komen. Ik heb tot mijn elfde in Amerika gewoond en leerde daarna pas Nederlands. Ik was er soms nog wat onzeker over, ook bij het schrijven; gebruikte ik bijvoorbeeld wel altijd de goede lidwoorden? Dus ik, op tv, voor heel Nederland? Uitgesloten. Dat ik in 2008 meedeed met een screentest voor een interne vacature bij NOS Journaal op 3 was puur om te ervaren hoe het was om de teksten voor te lezen die ik zelf schreef voor de presentatoren. Ik zou toch niet aangenomen worden, wist ik; ze waren op zoek naar een man. Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje: ik was het tóch geworden.”

Waarom past dit werk zo goed bij je?

“Iedereen heeft iets waarin hij of zij goed is. Ik kan een heleboel dingen niet, laat mij vooral niet je administratie doen. Wat ik wel denk te kunnen, is mensen helpen hun verhaal te vertellen. In essentie komt mijn werk neer op luisteren. Heel goed luisteren. En dan reageren, inspringen, faciliteren; alles om de ander een podium te geven. Met verhalen, groot of klein, kun je impact maken. En het mooie is: iederéén heeft een verhaal. Ik moet de eerste persoon met wie ik geen boeiend gesprek kan voeren nog ontmoeten. Ik heb echt de leukste baan die er is!”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 34/35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

DigiGids: Entre les murs en Verzonnen verleden

KRO Magazine zet in iedere editie de beste online kijktips op een rijtje, met soms ook nog een mooie podcast. Dit is de oogst van week 34+35:

De veelzijdige Bokma

Deze week sluit Zomergasten het seizoen af met Pierre Bokma (zondag 25 augustus om 20.20 uur op NPO 2). Actief op het toneel, in de film en op tv kreeg Bokma twee keer de prestigieuze toneelprijs Louis d’Or en drie keer een Gouden Kalf. In serieuze rollen is hij indrukwekkend – de bruidegom in Leedvermaak, de IT-ondernemer in De uitverkorene – maar hij schittert ook in komische rollen, zoals docent Heydrich in Rundfunk. In 2015 maakte Coen Verbraak naar aanleiding van Bokma’s zestigste verjaardag De vele namen van Pierre Bokma, een persoonlijk en openhartig portret van de nuchtere acteur.


Uitdagingen op het Franse platteland

In een groot deel van het land zijn de scholen weer begonnen. Het Franse drama Entre les murs geeft een realistische, haast documentair aandoende impressie van de uitdagingen waarmee docenten aan een middelbare school te maken krijgen. De jonge François Marin is leraar Frans en mentor van een pittige klas in een migrantenwijk van Parijs. Het wordt een hele krachttoer om ongemotiveerde leerlingen als Esmerelda, Khoumba en Souleymane mee te krijgen in de les. Gebaseerd op het autobiografische boek van François Bégaudeau, die ook het scenario schreef en de hoofdrol speelt. Deze winnaar van de Gouden Palm is nu te zien op NPO Plus.

Verzonnen verleden

Op NPO Radio 1 duikt OVT al sinds 1992 in de geschiedenis. De zomer is een goede tijd voor een extra diepe duik, met grote thema’s en lange interviews. De OVT-zomerserie van dit jaar heet Verzonnen verleden en behandelt vijf invloedrijke historische romans. Pieter van Os en Julie Blussé verdiepen zich onder andere in de Romeinse tijd van Ik, Claudius, de Franse middeleeuwen van De klokkenluider van de Notre-Dame en de Amerikaanse Burgeroorlog van Gejaagd door de wind. Ook willen ze weten waarom er binnen de literatuur wordt neergekeken op de historische roman. Luister Verzonnen verleden in de NPO Luister-app of op de bekende podcastplatforms.

Dit en meer leest u in KRO Magazine 34+35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden. Een vraag? Mail naar digigids@kromagazine.nl.

Column Leo Fijen: Marius

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

De inkt van mijn vorige verhaal was nog niet droog of een regen van goud, zilver en brons werd over ons uitgestort, vanuit Parijs. Natuurlijk heb ik ervan genoten, van die beslissende bal in die allerlaatste seconde, zowel bij het basketbal als in het water. Van de overtuiging bij de heren op het hockeyveld en van de moeilijke missie van de vrouwen tegen China. Van de tienden van een seconde die beslisten over goud en zilver bij het roeien, van de pure vreugde in de boot van de acht om het zilver.

Soms kon ik mijn ogen niet droog houden. Dat heb je als je ouder wordt, de beschermende laag om je ziel wordt dunner en dunner. Dat merkte ik het meest intens in de auto. Want daar beleefde ik tot twee keer toe de mooiste gouden medaille, dat is de plak die je het minst verwacht.

De eerste keer was op zaterdagavond toen Femke Bol de wereld betoverde en de verslaggever door het dashboard van mijn auto liet komen. Over tien jaar weet ik nog steeds waar ik toen was.

Daar bevond ik me ook bij die tweede gouden medaille die ik niet meer durfde te dromen, die van Sifan Hassan. Ze deed het onmogelijke: drie lange afstanden binnen een week, drie keer een medaille, de laatste keer goud, haar uitgereikt op de sluitingsceremonie.

Ik was toen al in Wijhe waar een heel andere plechtigheid ten afscheid had plaatsgevonden, die van mijn voetbalmakker Marius. Nooit gerookt, bijna even oud als ik, veel hardgelopen, veertig jaar leraar Engels, columnist van het dagelijks leven met een sprankelende en liefdevolle pen. Hij was het allemaal, veel tegelijk.

En toen hij begin juni de mededeling kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was bleef hij sprankelen, in woord en gebaar. Hij koos ervoor om geen dagen aan het leven toe te voegen, maar leven aan de dagen te verbinden. En hij die buiten adem was van zijn ziekte ontdekte iedere dag toch iets om dankbaar voor te zijn.

Hij vroeg of ik op 11 augustus voor wilde gaan in zijn laatste afscheid. Dat heb ik gedaan, zonder medaille. Dat hoeft ook niet. Want hij leeft verder in ieders hart omdat hij ons allemaal voordeed hoe je kunt sprankelen tot je laatste adem. Rust zacht, dierbare voetbalmakker uit mijn jeugd.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 34+35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Back to top