Regelmatig raakt ze diep ontroerd als panellid van ‘The masked singer.’ Het zangprogramma brengt Loretta Schrijver broodnodige afleiding in een moeilijke tijd. ‘Misschien is het wel een soort vlucht.’

Wat maakt ‘The masked singer’ zo waanzinnig?

“Ik doe dit nu al vijf jaar en meteen vanaf het begin was het enig. Het is een vrij eenvoudig format: een stel BN’ers wordt in een pak gehesen en vervolgens moeten wij, de panelleden, raden wie erin zit. Dat is niet bepaald ingewikkeld. Al weet ik inmiddels dat het allesbehalve simpel is. Ik heb net weer een appje naar de makers gestuurd met ‘Jongens, jullie hebben jezelf overtroffen. Mooier dan dit kán gewoon niet.’ Maar dat kan blijkbaar wel, want ik stuur ze ongeveer elke week zo’n bericht. Het is een spektakel, met zulke mooie pakken waar bijzondere mensen uitkomen. Ik geniet van de wonderschone optredens en stemmen die tot in het diepst van mijn ziel doordringen. Van een schoonheid, niet normaal. Gisteravond gebeurde het weer dat ik zwaar ontroerd was. Ik was blij dat Gerard Joling eerst het woord nam, zodat ik mezelf kon herpakken. Het was zo overweldigend mooi. Ik ben een heel gelukkig mens dat ik hier bij mag zijn.”

En dan maar raden wie er in zo’n pak zit. Lukt dat nog als je zo geraakt bent? 

“Nee, absoluut niet. We hebben van die opschrijfboekjes en Carlo Boszhard zit naast me bijna wiskundige formules te noteren. We zijn nog niet eens klaar met het opnemen van de hele serie en hij heeft al vier boekjes volgeschreven. Ik amper twee, omdat ik de hele tijd werkelijk waar geen idee heb. Echt, we zijn het domste panel van Nederland.”

Dus gaan jullie elke keer af?

“Dat maakt me helemaal niets uit. Weet je wat het is, voor mij is het een sprookje. Als zo’n prachtig karakter ook nog eens heel mooi zingt, dan heb je me. Dan geloof ik gewoon in de prins die de schone slaapster wakker kust.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 45. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Vaticaankenner Stijn Fens is sinds dit voorjaar eindredacteur Levensbeschouwing Katholiek bij KRO-NCRV. Én hij is, in deze week van Allerzielen, voor het eerst te lezen als columnist in KRO Magazine. Een nadere kennismaking met een verstokt katholiek. ‘Ik geniet van een goede preek.

Deze week verschijnt je eerste column in KRO Magazine. Wat kunnen de lezers verwachten?

“Ik heb tien jaar lang columns voor Trouw geschreven, dat stopte toen ik een half jaar geleden overstapte naar KRO-NCRV. Als je een column hebt, kijk je altijd om je heen, op zoek naar inspiratie. Daarom ben ik erg blij dat deze week mijn column in de gids start; ik begon een beetje lui te worden. Ik vertel graag over wat ik meemaak, daar geef ik vervolgens betekenis aan. Natuurlijk speelt het katholieke geloof daarin een grote rol, want ik ben veel in kerken en kloosters te vinden. Daarnaast vertel ik ook iets over hoe het in Nederland gaat. Mijn column is mijn kijk op de wereld om me heen, al ben ik geen ‘meningen-columnist’; ik schrijf eerder mijmerend en beschouwend. En ik heb een grote liefde voor taal.”

Het is deze week Allerzielen, wat betekent deze katholieke gedenkdag in de huidige tijd?

“Allerzielen is een gedachtenis die in de kerk een beetje in de vergetelheid was geraakt, maar vervolgens door de samenleving is opgepakt. Nu is het ook weer helemaal terug in de kerken, zowel in de katholieke als in de protestantse. Dat vind ik interessant. Het klassieke Allerzielen was bedoeld om te bidden voor de overledenen die nog niet bij God in de hemel waren. Nu is het meer een nationale gedenkdag geworden voor alle wat ik dan maar even ‘huistuin- en keukendoden’ noem.”

En wat betekent Allerzielen dan voor jouzelf?

“Ik zorg ervoor dat ik rond deze datum het graf van mijn moeder in Zandvoort en het graf van mijn vader op De Nieuwe Oosterbegraafplaats in Amsterdam bezoek. Ik houd van begraafplaatsen, het zijn mooie plekken om overleden naasten dicht bij je te houden. En ik ontmoet er altijd aardige mensen. Het praat daar makkelijker, je bent onder lotgenoten en alle gêne om over de dood te praten is er weg. In Rome bezoek ik ook altijd een begraafplaats. Daar staat op bijna elk graf een foto, alsof de overledenen je toelachen en laten weten dat dood zijn best meevalt.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 44. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lieneke van der Fluit

Amsterdam bestaat 750 jaar en dat wordt een jaar lang gevierd. Met zaterdag eerst het openingsconcert in Ziggo Dome, dat live op televisie te volgen is. Willeke Alberti staat – natuurlijk – op het podium. ‘Vergeleken met die 750 jaar ben ik nog een jonkie.’

In 2025 bestaat Amsterdam 750 jaar. Dit wordt een jaar lang gevierd met uiteenlopende festiviteiten. De aftrap vindt op 27 oktober plaats in Ziggo Dome – de grootste concerthal van de stad – met optredens van Trijntje Oosterhuis, André Hazes, René Froger en vele anderen. De avond belooft een muzikale reis te worden door de rijke geschiedenis van Amsterdam, van klassiekers tot hedendaagse hits, begeleid door het Metropole Orkest. Op de achtergrond brengen unieke archiefbeelden en opnames de geschiedenis van de hoofdstad tot leven.

Wie bij dit evenement niet mag ontbreken is Willeke Alberti, met 79 jaar de grande dame van het levenslied. Ze vindt een eer dat ze is gevraagd. “Zo bijzonder dat ik er weer bij ben. Ook op het vorige jubileum, vijftig jaar geleden, stond ik op het podium. Heerlijk was dat. Ik zong samen met de twee grote helden in mijn leven: mijn vader en Johnny Jordaan. Ze waren allebei ras-Amsterdammers en hebben zoveel schitterende nummers over hun geboortestad gemaakt. Toen waren het nieuwe liedjes; een halve eeuw later zijn hun lofzangen klassiekers geworden die iedereen in Nederland kent. Ik vind het een cadeau dat ik ze op mijn leeftijd opnieuw ten gehore mag brengen bij dit feest, met vertrouwde collega’s en een nieuwe generatie artiesten.”

De Jordaan in

Hoewel Willeke al jaren niet meer in de stad woont – “voor de kinderen was het beter om naar buiten te gaan” – blijft ze van Amsterdam houden. “Nou ja, behalve dan als ik een parkeerplek zoek.” Naast mooie jeugdherinneringen denkt ze ook met veel liefde terug aan haar optredens in de stad. “Ik heb gezongen op de Dam, in Carré en natuurlijk twintig jaar lang tijdens Pride Amsterdam. Ik word helemaal warm van binnen als ik daaraan denk. Op het podium staan is altijd mijn oplaadmoment geweest. Nog steeds kan ik alles vergeten wanneer ik sta te zingen, alle droevige dingen die er de laatste jaren in mijn familie zijn gebeurd. Ik kan al mijn emoties erin kwijt.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 43. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

Joris Linssen is terug op Schiphol, met een vlottere versie van ‘Hello Goodbye’. Het voelt alsof hij nooit is weggeweest. ‘Ik word nog steeds verbaasd door de verhalen.’

Hoe is het om terug te zijn met ‘Hello goodbye’?

“Het voelde echt als thuiskomen. Zodra ik die aankomsthal binnenliep, zag ik al die verhalen weer. Het was alsof ik nooit was weggeweest. Het is daar zo’n caleidoscoop van bijzondere mensen, die lopen allemaal zo ons programma binnen. Ik kwam ook al veel schoonmakers en ander personeel tegen die allemaal zeiden: ‘hé, ze zijn er weer’. Ondertussen horen we een beetje bij het meubilair van Schiphol. We maken dit programma met een vaste, kleine crew; we hoeven elkaar niet meer te vertellen hoe het moet. Wel zijn we nog elke keer verbaasd door de openheid van mensen en wat voor verhalen ze vertellen.”

Waarin verschilt deze nieuwe reeks van voorgaande seizoenen?

“De afleveringen zijn met twaalf minuten een stuk korter dan voorheen, maar het zijn er dus ook veel meer. We zagen dat korte filmpjes op TikTok en Instagram miljoenen keren werden bekeken. Ook wij zoeken naar nieuwe vormen en manieren om de kijker te bereiken. Hoe kunnen we zorgen dat zo veel mogelijk mensen ons programma zien? Daarom zitten de mooiste gesprekken nu met z’n tweetjes in een aflevering.”

Wat is de kracht van het programma?

“Ik denk dat het de tijdgeest ademt. Moderne ontwikkelingen waar we in Hilversum verhalen bij zoeken, komen uit zichzelf voorbij. Internetdating, regenbooggezinnen, we komen het allemaal tegen. We hebben geen rare kunstgrepen nodig om diversiteit in het programma te brengen, op Schiphol is die altijd er al.”

Welk verhaal maakte dit seizoen de meeste indruk?

“In aankomsthal vier zagen we een stoere man staan met lang haar en een ruige baard. Hij droeg een motorjack. Hij zag er dus uit als een echte biker, maar dan met een grote bos bloemen en een ballon in zijn handen. Ik was meteen geïntrigeerd.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 42. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Wouter Luijken