Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Zeg nooit dat iets onmogelijk is, schrijf de liefde ook nooit af. Dit verhaal gaat over een vitale agrariër die in ons dorp een gewaardeerde mens is. Iedereen kent hem. Hij vervult op hoge leeftijd vele rollen. Bij evenementen staat hij nog steeds in zijn outfit van het Rode Kruis. In het plaatselijk museum verzorgt hij rondleidingen. Voor de Zonnebloem haalt hij zijn schuur leeg om tachtig stoelen en wat tafels te brengen voor de zomerse picknick in het boerenland. In onze dorpskerk is hij uit te tekenen in de keuken en regelt hij vaak de koffie na de viering. Heel lang bracht hij de bestellingen weg voor de plaatselijke supermarkt.

En in de harmonie van het dorp is hij er altijd bij, met een kleine rol op de achtergrond. Hij doet dat steeds weer met een stralende glimlach en met een onbevangenheid waar veel jongeren jaloers op kunnen zijn. Die heeft hij behouden, ook na de dood van zijn vrouw, alweer enkele jaren geleden. Ik was erbij, de avond voor haar sterven. Ik zag zijn verdriet. Maar ik mocht ook meemaken hoe hij het plezier in zijn leven weer terugvond. Niet door naar een rouwcursus te gaan, maar door er te zijn voor je naaste.

Dat helpt soms meer, zeker bij deze dorpsoudste die er trots op was dat hij de leeftijd van twee achten bereikte. Toen zag iedereen lichtjes in zijn ogen. Die gingen een half jaar later even uit toen hij op een feest van de harmonie onderuit ging en in het ziekenhuis een medische ingreep moest ondergaan.

Voor het eerst klaagde hij een beetje. Zijn zelfvertrouwen had een tik gekregen. In alles was hij voorzichtiger geworden. En juist toen gebeurde het wonder. Op het moment dat hij moest buigen voor het leven, zag een vrouw zijn kwetsbaarheid en werd verliefd op hem, hevig verliefd. En hij
op haar.

Eind augustus vierde hij zijn 89e verjaardag. Hij glunderde van oor tot oor, steeds wijzend naar de vrouw tegenover hem. De dorpsoudste is verliefd en gelukkig. En hij leert ons: als je verdriet hebt, wees er dan voor je naaste. En als je onderuit gaat, mag je zwak zijn en even buigen voor het leven. Misschien heeft de liefde dan wel meer kansen, zeker de liefde op leeftijd.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 37. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Zo’n dertig mensen uit alle hoeken en gaten van Nederland komen bijeen in onze dorpskerk om te praten over de toekomst van geloven in kleine gemeenschappen. Ik sta buiten en heet iedereen
welkom.

Op dat moment stopt er een auto bij het zorgcentrum tegenover de kerk. Een van de ouderen stapt uit en wordt daarbij geholpen door haar zoon die nooit bij ons in de kerk is en toch op me afkomt als hij me ziet. Hij wil me bedanken voor de mooie uitvaart een week geleden in onze kerk. “Jullie als lekenvoorgangers hebben me laten voelen hoe troostend een laatste afscheid kan zijn.”

Intussen gaat de oecumenische basisschool naast de kerk uit en loopt een moeder voorbij met haar jongste zoon. Ze is lid van onze kerk en komt een paar keer per jaar naar een viering. Meer lukt niet, vertelt ze me steeds. Maar in de laatste week van de Advent organiseert ze wel altijd het kerstspel voor de kinderen. Zij kan dat als geen ander, want op het schoolplein benadert ze alle ouders en heeft ze zo veertig tot vijftig kinderen bij elkaar.

Zij kan wat wij als ouderen niet meer kunnen: jonge gezinnen en kinderen bijeen brengen. Doe jij het dit jaar weer, vraag ik haar. Ze hoeft niet na te denken, hoe druk ze ook is als huisarts in een naburig dorp. Ze heeft niet veel tijd, is er maar een paar keer per jaar, maar voelt zich volledig lid van onze dorpskerk. Ik lach haar toe en dank haar voor haar inzet.

We luisteren die middag naar veel boeiende verhalen van dorpskerken in Nederland. De kerk is op de meeste plekken een kleine groep geworden, zo wordt wel duidelijk. En al die groepen hunkeren naar tekens van hoop en perspectief.

Daarom heb ik een boek geschreven over mijn dorpskerk, met 25 verhalen die laten zien dat je ook als kleine gemeenschap het verschil kunt maken. De belangrijkste boodschap is: zorg dat er voldoende leiders in jouw kerk zijn die op plekken komen waar het leven zich afspeelt en die op die manier het bestaan van alledag in de kerk brengen. Dan vier je het geloof en het leven en ben je als kerk het hart van je dorp.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 34+35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

De inkt van mijn vorige verhaal was nog niet droog of een regen van goud, zilver en brons werd over ons uitgestort, vanuit Parijs. Natuurlijk heb ik ervan genoten, van die beslissende bal in die allerlaatste seconde, zowel bij het basketbal als in het water. Van de overtuiging bij de heren op het hockeyveld en van de moeilijke missie van de vrouwen tegen China. Van de tienden van een seconde die beslisten over goud en zilver bij het roeien, van de pure vreugde in de boot van de acht om het zilver.

Soms kon ik mijn ogen niet droog houden. Dat heb je als je ouder wordt, de beschermende laag om je ziel wordt dunner en dunner. Dat merkte ik het meest intens in de auto. Want daar beleefde ik tot twee keer toe de mooiste gouden medaille, dat is de plak die je het minst verwacht.

De eerste keer was op zaterdagavond toen Femke Bol de wereld betoverde en de verslaggever door het dashboard van mijn auto liet komen. Over tien jaar weet ik nog steeds waar ik toen was.

Daar bevond ik me ook bij die tweede gouden medaille die ik niet meer durfde te dromen, die van Sifan Hassan. Ze deed het onmogelijke: drie lange afstanden binnen een week, drie keer een medaille, de laatste keer goud, haar uitgereikt op de sluitingsceremonie.

Ik was toen al in Wijhe waar een heel andere plechtigheid ten afscheid had plaatsgevonden, die van mijn voetbalmakker Marius. Nooit gerookt, bijna even oud als ik, veel hardgelopen, veertig jaar leraar Engels, columnist van het dagelijks leven met een sprankelende en liefdevolle pen. Hij was het allemaal, veel tegelijk.

En toen hij begin juni de mededeling kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was bleef hij sprankelen, in woord en gebaar. Hij koos ervoor om geen dagen aan het leven toe te voegen, maar leven aan de dagen te verbinden. En hij die buiten adem was van zijn ziekte ontdekte iedere dag toch iets om dankbaar voor te zijn.

Hij vroeg of ik op 11 augustus voor wilde gaan in zijn laatste afscheid. Dat heb ik gedaan, zonder medaille. Dat hoeft ook niet. Want hij leeft verder in ieders hart omdat hij ons allemaal voordeed hoe je kunt sprankelen tot je laatste adem. Rust zacht, dierbare voetbalmakker uit mijn jeugd.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 34+35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum