X
cropped-Logo-KRO-Magazine
woensdag 30 oktober 2024
http://cropped-Logo-KRO-Magazine

DigiGids: Amy Winehouse en Amerika kiest

KRO Magazine zet in iedere editie de beste online kijktips op een rijtje, met soms ook nog een mooie podcast. Dit is de oogst van week 44:

Het leven van Amy Winehouse

Marisa Abela speelt een knappe hoofdrol in Back to Black, een biografisch drama over de laatste jaren van de Engelse singer-songwriter Amy Winehouse. Na het succes van haar eerste album leert ze Blake Fielder-Civil (Jack O’Connell) kennen, met wie ze een bewogen relatie krijgt. Nog destructiever is haar relatie met drank en drugs, en ook de rioolpers speelt een rol in het tragische einde van de zangeres. Fans van de zangeres hadden gehoopt op meer muziek en diepgang, maar het acteerwerk – van onder anderen Eddie Marsan als Amy’s vader en Lesley Manville als haar oma – is dik in orde. Vanaf 5 november te zien op Netflix.

Verdiepen in Henri Matisse

Jeroen Krabbé treedt deze week in de voetsporen van Henri Matisse (Krabbé zoekt Matisse, zondag 3 november om 20.20 op NPO 2). Wie zich alvast wil verdiepen in het werk van de Franse kunstenaar is bij Lucas De Man aan het juiste adres. In Kunstuur kreeg hij een rondleiding op de grote overzichtstentoonstelling ‘De oase van Matisse’, die in 2015 te zien was in het Stedelijk Museum Amsterdam. Via meer dan honderd werken gaf de expositie een mooi beeld van de evolutie van het oeuvre van Matisse, naast het werk van zijn tijdgenoten. Kijk hier de aflevering terug.

Amerika kiest

Al sinds de zomer doen NOS-correspondenten Marieke de Vries, Rudy Bouma en Ryan Hermelijn elke vrijdag verslag van de verkiezingsstrijd in de Verenigde Staten. In Amerika kiest – De podcast bezochten ze al verkiezingsbijeekomsten en partijcongressen en stonden ze uitgebreid stil bij de wisseltruc van Joe Biden en Kamala Harris. In afleveringen van een half uur bespreken de verslaggevers wekelijks de laatste nieuwtjes en peilingen en besteden ze aandacht aan de stem van de Amerikanen zelf. In de week van de verkiezingen zit Amerika kiest boven op de ontwikkelingen. Luister onder meer via NPO Luister-app.

Dit en meer leest u in KRO Magazine 44. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden. Een vraag? Mail naar digigids@kromagazine.nl.

Stijn Fens: ‘In de kerk ben ik gelukkig’

Vaticaankenner Stijn Fens is sinds dit voorjaar eindredacteur Levensbeschouwing Katholiek bij KRO-NCRV. Én hij is, in deze week van Allerzielen, voor het eerst te lezen als columnist in KRO Magazine. Een nadere kennismaking met een verstokt katholiek. ‘Ik geniet van een goede preek.

Deze week verschijnt je eerste column in KRO Magazine. Wat kunnen de lezers verwachten?

“Ik heb tien jaar lang columns voor Trouw geschreven, dat stopte toen ik een half jaar geleden overstapte naar KRO-NCRV. Als je een column hebt, kijk je altijd om je heen, op zoek naar inspiratie. Daarom ben ik erg blij dat deze week mijn column in de gids start; ik begon een beetje lui te worden. Ik vertel graag over wat ik meemaak, daar geef ik vervolgens betekenis aan. Natuurlijk speelt het katholieke geloof daarin een grote rol, want ik ben veel in kerken en kloosters te vinden. Daarnaast vertel ik ook iets over hoe het in Nederland gaat. Mijn column is mijn kijk op de wereld om me heen, al ben ik geen ‘meningen-columnist’; ik schrijf eerder mijmerend en beschouwend. En ik heb een grote liefde voor taal.”

Het is deze week Allerzielen, wat betekent deze katholieke gedenkdag in de huidige tijd?

“Allerzielen is een gedachtenis die in de kerk een beetje in de vergetelheid was geraakt, maar vervolgens door de samenleving is opgepakt. Nu is het ook weer helemaal terug in de kerken, zowel in de katholieke als in de protestantse. Dat vind ik interessant. Het klassieke Allerzielen was bedoeld om te bidden voor de overledenen die nog niet bij God in de hemel waren. Nu is het meer een nationale gedenkdag geworden voor alle wat ik dan maar even ‘huistuin- en keukendoden’ noem.”

En wat betekent Allerzielen dan voor jouzelf?

“Ik zorg ervoor dat ik rond deze datum het graf van mijn moeder in Zandvoort en het graf van mijn vader op De Nieuwe Oosterbegraafplaats in Amsterdam bezoek. Ik houd van begraafplaatsen, het zijn mooie plekken om overleden naasten dicht bij je te houden. En ik ontmoet er altijd aardige mensen. Het praat daar makkelijker, je bent onder lotgenoten en alle gêne om over de dood te praten is er weg. In Rome bezoek ik ook altijd een begraafplaats. Daar staat op bijna elk graf een foto, alsof de overledenen je toelachen en laten weten dat dood zijn best meevalt.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 44. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lieneke van der Fluit

Column Leo Fijen: Allerzielen

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Deze zomer nog had hij me aangesproken. Of ik bij zijn laatste afscheid in het crematorium er wilde zijn met oeroude tekens van gewijd water en heilige woorden. En of ik dat vooral niet te kerkelijk wilde maken. Eigenlijk was ik het al vergeten, na die korte ontmoeting. Maar alles kwam weer boven toen mijn vrouw me belde met het verzoek contact op te nemen met zijn broers en zus. Dat heb ik gedaan. Toen hoorde ik dat hij mijn naam zelfs in een soort laatste wilsbeschikking had opgeschreven. Hij wilde dus echt een religieuze context bij zijn laatste afscheid.

En dat kwam er, mede omdat zijn broers en zus na zijn sterven op voorbeeldige wijze samen optrokken. Dat is de eerste betekenis van ziek zijn en sterven: als het goed is worden en zussen, kinderen en kleinkinderen juist dan meer dan ooit verbonden met elkaar. En die verbondenheid troost door de dood heen. Ook omdat zijn voormalige levenspartner een eigen en onvervreemdbare plek kreeg in de rouw en bij het afscheid. Overal werd ze bij betrokken. En tijdens de crematie sprak ze lieve woorden tot de man die zo lang haar echtgenoot was geweest.

Dat is de tweede betekenis van een sterfbed en crematie: dat er vrede en verzoening kan zijn door alle scheuren van het leven heen. Ook dat troost door de dood heen. En er is nog een derde betekenis van dat afscheid: deze bijzondere mens die vaak op zichzelf kon zijn, bleek in het crematorium een volle zaal van mensen bij elkaar te brengen. De broers en zus zagen toen dat hun naaste geliefd was. Ook als je niet in God gelooft, bracht dit ziekbed drie keer leven door de dood heen: de verbondenheid van de familie, de liefdevolle vrede van zijn voormalige vrouw en de warmte van alle omstanders.

Juist de dood kan zo leven geven door het sterfbed heen. En dat vieren en herdenken we met Allerzielen: dat onze dierbaren niet dood zijn maar voortleven, in ons hart en bij God. Daarom had ik bij zijn baar als teken van het eeuwige licht de Paaskaars een mooie plek gegeven en daarom heb ik hem besprenkeld met gewijd water. Want een mens komt van God en gaat weer naar God, in de hemel, zo geloofde hij.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 42. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Geef mij maar Amsterdam

Amsterdam bestaat 750 jaar en dat wordt een jaar lang gevierd. Met zaterdag eerst het openingsconcert in Ziggo Dome, dat live op televisie te volgen is. Willeke Alberti staat – natuurlijk – op het podium. ‘Vergeleken met die 750 jaar ben ik nog een jonkie.’

In 2025 bestaat Amsterdam 750 jaar. Dit wordt een jaar lang gevierd met uiteenlopende festiviteiten. De aftrap vindt op 27 oktober plaats in Ziggo Dome – de grootste concerthal van de stad – met optredens van Trijntje Oosterhuis, André Hazes, René Froger en vele anderen. De avond belooft een muzikale reis te worden door de rijke geschiedenis van Amsterdam, van klassiekers tot hedendaagse hits, begeleid door het Metropole Orkest. Op de achtergrond brengen unieke archiefbeelden en opnames de geschiedenis van de hoofdstad tot leven.

Wie bij dit evenement niet mag ontbreken is Willeke Alberti, met 79 jaar de grande dame van het levenslied. Ze vindt een eer dat ze is gevraagd. “Zo bijzonder dat ik er weer bij ben. Ook op het vorige jubileum, vijftig jaar geleden, stond ik op het podium. Heerlijk was dat. Ik zong samen met de twee grote helden in mijn leven: mijn vader en Johnny Jordaan. Ze waren allebei ras-Amsterdammers en hebben zoveel schitterende nummers over hun geboortestad gemaakt. Toen waren het nieuwe liedjes; een halve eeuw later zijn hun lofzangen klassiekers geworden die iedereen in Nederland kent. Ik vind het een cadeau dat ik ze op mijn leeftijd opnieuw ten gehore mag brengen bij dit feest, met vertrouwde collega’s en een nieuwe generatie artiesten.”

De Jordaan in

Hoewel Willeke al jaren niet meer in de stad woont – “voor de kinderen was het beter om naar buiten te gaan” – blijft ze van Amsterdam houden. “Nou ja, behalve dan als ik een parkeerplek zoek.” Naast mooie jeugdherinneringen denkt ze ook met veel liefde terug aan haar optredens in de stad. “Ik heb gezongen op de Dam, in Carré en natuurlijk twintig jaar lang tijdens Pride Amsterdam. Ik word helemaal warm van binnen als ik daaraan denk. Op het podium staan is altijd mijn oplaadmoment geweest. Nog steeds kan ik alles vergeten wanneer ik sta te zingen, alle droevige dingen die er de laatste jaren in mijn familie zijn gebeurd. Ik kan al mijn emoties erin kwijt.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 43. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Lydia van der Weide

DigiGids: Gooische Vrouwen en Met de billen bloot

KRO Magazine zet in iedere editie de beste online kijktips op een rijtje, met soms ook nog een mooie podcast. Dit is de oogst van week 43:

Met de billen bloot

Nu Omroep MAX-presentator Jurgen van den Berg de zestig nadert, denkt hij vaker na over de aftakeling van lichaam en geest. In zijn omgeving hoort hij over de ‘penopauze’, een hormonale transitie die mannen na hun veertigste zouden doormaken. Bestaat die echt, of is het ‘gewoon’ een midlifecrisis? In de podcast Met de billen bloot vertellen mannen openhartig over hun klachten en typische mannenkwaaltjes. Bijzonder, want volgens artsen zijn mannen notoire zorgmijders die liever niet over hun problemen praten. Jurgen zelf gaat te rade bij een coach en bij zijn beste vrienden. Luister Met de billen bloot onder meer via de gratis NPO Luister-app.

De tijd verstrijkt in het Gooi

Na vijf seizoenen en twee bioscoopfilms leek het wel klaar met de Gooische vrouwen. Tien jaar na de laatste film vonden Videoland en Talpa Linda de Mol, Tjitske Reidinga, Susan Visser en Lies Visschedijk toch bereid een nieuw seizoen te maken. Voor vriendinnen Cheryl, Claire, Anouk en Roelien heeft de tijd niet stilgestaan. Hun levens zitten in een nieuwe fase en dat gaat gepaard met veranderingen en uitdagingen. Ook ‘t Gooi is niet meer wat het was, nu een nieuwe generatie ‘Gooische meiden’ haar plek claimt. Het viertal moet zichzelf opnieuw uitvinden, en dat gaat met vallen en opstaan. Vanaf 27 oktober op Videoland.

Thelma laat zich niet piepelen

Als de 93-jarige Thelma Post via de telefoon wordt opgelicht door iemand die beweert haar kleinzoon Danny te zijn, laat ze het er niet bij zitten. Samen met haar vriend Ben gaat ze op zoek naar de dader. Haar bezorgde dochter, schoonzoon en kleinzoon zetten de achtervolging in. Deze verrukkelijke komedie met een eenvoudig verhaal stijgt tot grote hoogte dankzij de fantastische vertolking van June Squibb. De 94-jarige actrice heeft na talloze bijrollen eindelijk een hoofdrol te pakken, en mag hopen op een Oscarnominatie. Thelma is een heerlijke film voor jong en oud en is vanaf 28 oktober te zien op Netflix.

Dit en meer leest u in KRO Magazine 43. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden. Een vraag? Mail naar digigids@kromagazine.nl.

Column Leo Fijen: Allerheiligen

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Als ik aan kom rijden, zwaait ze me al tegemoet. Ze laat me direct daarna met een blij gezicht wat zien. Geen idee wat het is. Wat maakt je zo blij, vraag ik haar. Het is de geboortedag van mijn vader, lacht ze me toe. En daarom heb ik iets lekkers meegenomen, geleerd van mijn moeder, zo gaat ze verder. We staan nog steeds op de parkeerplaats. En ik kijk vol bewondering naar haar, een lieve en vaak lachende dochter van moeder die al een paar jaar in het verpleeghuis woont.

Haar dochter komt meerdere keren per week, net als haar oudere zus en haar broer. Wat heb je voor moeder gemaakt, vraag ik haar. Ze toont het me. Ananas met pudding, een calorieknaller lacht ze nog steeds, het folie even optillend. Dan lopen we naar binnen. Daar wacht moeder op haar, samen met haar oudere zus die ook iets lekkers heeft gemaakt: worteltjescake. Dat wordt geserveerd bij de koffie. En dat allemaal om de geboortedag van vader te vieren. Hij staat daar tussen alle andere foto’s die moeder zo fraai heeft neergezet.

Moeder heeft het vaak over haar man die op 39-jarige leeftijd het leven niet meer aankon en moeder met drie jonge kinderen achterliet. Moeder is sindsdien vader en moeder tegelijk. Zonder veel financiële armslag heeft ze haar drie kinderen grootgebracht. Ze is een sterke vrouw die ook na het drama in haar leven steeds liefdevol over haar man bleef praten.

Altijd als we samen bidden, noemen we ook haar man in het gebed. Dat wil ze graag, zoals ze zelf ook steeds over hem blijft praten. Voordat we de worteltjescake gaan eten en koffie gaan drinken, gaan we ook dit keer bidden, met moeder en de beide dochters. De zoon moet nog komen. En ik bid tot God dat haar lieve en dierbare man in ons midden mag zijn, in onze harten voort mag leven en steeds mag rusten in het eeuwige licht van de Schepper.

Dan geef ik moeder en dochters de communie. Daarna is het stil. En ik denk dan: dit is Allerheiligen. Iedere mens die ons heilig is, is in God met ons verbonden en komt zo tot leven, ook 47 jaar na zijn sterven. In pudding, cake en ook de communie. Zo wordt Allerheiligen vanzelf Allerzielen.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 42. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Column Leo Fijen: Maria

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Maria is dichterbij dan je vaak denkt en blijft altijd over je waken. Zeker in deze maand oktober die aan de Moeder van God en de moeder van ons allemaal is toegewijd. En steeds zijn het mensen van alledag die je eraan herinneren.

Nog niet zo lang geleden vertelden Coba en Karel Stam uit Schermerhorn hun verhaal, toen ze op bezoek waren in de Abdij van Egmond. We spraken over de uitdaging om geloofsgemeenschap te zijn als je kerk dichtgaat. In hun dorp is dat alweer meer dan een jaar het geval. Maar ze zitten niet bij de pakken neer en komen op de eerste zondag van de maand samen om hun geloof te vieren in het plaatselijk zorgcentrum. Vrouwen uit het dorp gaan dan voor, het koor krijgt assistentie uit Ursem en katholieken gaan graag naar deze zondagse gebedsvieringen. Sterker nog, er komen meer mensen dan vroeger, toen ze nog hun eigen kerk hadden. En ze weten zich gesteund door Maria die uit het niets tevoorschijn is gekomen.

Lachend vertelden ze over een Mariabeeld dat altijd midden in het dorp te bewonderen was geweest en een andere plek nodig had. De pastoor uit die dagen vond deze Maria niet geschikt voor de gewone kerk en wilde dit beeld ook niet wegdoen. Daarom koos hij een andere oplossing: hij ging Maria begraven in de tuin van de pastorie, geholpen door twee jonge misdienaars. Daar heeft Maria altijd ondergronds verder geleefd, totdat een van de twee misdienaars recent ging trouwen en iets speciaals voor Maria wilde doen.

Hij wist het meteen, ook 25 jaar later, dat beeld onder de grond. Hij kon de plek zo aanwijzen en vond Maria zoals zij was achtergelaten door de toenmalige pastoor. Het beeld is gewassen, hersteld waar nodig en van nieuwe kleuren voorzien.

Precies een jaar geleden, ook in oktober, heeft het beeld een nieuwe bestemming gekregen, in een nis bij de urnenmuur van de katholieke begraafplaats. En het dorp spreekt van een klein wonder rond Maria die een kwart eeuw onzichtbaar was en nu weer iedereen trots maakt die naar de graven gaat. Anders gezegd, Maria waakt opnieuw over levenden en doden. En dat is een troostende gedachte die veel verder reikt dan het dorp Schermerhorn, zeker met Allerheiligen en Allerzielen voor de deur.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 42. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

DigiGids: De slag om Libanon en Push

KRO Magazine zet in iedere editie de beste online kijktips op een rijtje, met soms ook nog een mooie podcast. Dit is de oogst van week 42:

Gratis ziekenhuisserie bij de NPO

Meestal is een betaald NPO Plus-abonnement nodig om op NPO Start series vooruit te kunnen kijken, maar de Duitse ziekenhuisserie Push is vanaf 17 oktober gratis te zien voor iedereen. Push volgt student Greta (Lydia Lehmann), die in het ziekenhuis meeloopt met de ervaren verloskundigen Nalan en Anna. Het dagelijks werk staat voorop in deze zesdelige reeks, die belicht hoe de medewerkers van de afdeling voortdurend moeilijke beslissingen moeten nemen. Persoonlijk drama is er ook: Nala worstelt met een onvervulde kinderwens en een patiënt verdenkt de afdeling van een medische fout.

Uitleg over Libanon

Er wordt gevochten in het zuiden van Libanon, maar eigenlijk is het al bijna vijftig jaar onrustig in het land. Journalist Danny Ghosen werd er geboren en vertelt in De slag om Libanon hoe de Libanese Burgeroorlog (1975-1990) nog na-echoot in het land waar christenen, soennieten, sjiieten en druzen proberen samen te leven. Ghosen ontmoet onder meer een lerares die hem vertelt dat kinderen nog altijd geen les krijgen over de burgeroorlog, omdat er geen overeenstemming is over wat er precies is gebeurd. Na de eerste afleveringen volgden nog twee updates.

Hedendaagse western

Marianne Station, de grootste veeboerderij ter wereld, is al generaties lang in handen van de Australische familie Lawson. Het voortbestaan van hun dynastie wordt echter van alle kanten bedreigd: rivaliserende boerderijen, mijnbouwbedrijven, criminelen en oorspronkelijke bewoners van het land staan klaar om de hand te leggen op het bezit van de Lawsons. Als de invloedrijke Daniel Lawson om het leven komt, moet de familie op zoek naar een geschikte opvolger. De hedendaagse western Territory is het Australische antwoord op Yellowstone. Deze zesdelige serie, met onder anderen Anna Torv (Mindhunter) en Sam Corlett (Vikings: Walhalla), staat vanaf 24 oktober op Netflix.

Dit en meer leest u in KRO Magazine 42. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden. Een vraag? Mail naar digigids@kromagazine.nl.

Joris Linssen: ‘Zo eervol als iemand zich openstelt’

Joris Linssen is terug op Schiphol, met een vlottere versie van ‘Hello Goodbye’. Het voelt alsof hij nooit is weggeweest. ‘Ik word nog steeds verbaasd door de verhalen.’

Hoe is het om terug te zijn met ‘Hello goodbye’?

“Het voelde echt als thuiskomen. Zodra ik die aankomsthal binnenliep, zag ik al die verhalen weer. Het was alsof ik nooit was weggeweest. Het is daar zo’n caleidoscoop van bijzondere mensen, die lopen allemaal zo ons programma binnen. Ik kwam ook al veel schoonmakers en ander personeel tegen die allemaal zeiden: ‘hé, ze zijn er weer’. Ondertussen horen we een beetje bij het meubilair van Schiphol. We maken dit programma met een vaste, kleine crew; we hoeven elkaar niet meer te vertellen hoe het moet. Wel zijn we nog elke keer verbaasd door de openheid van mensen en wat voor verhalen ze vertellen.”

Waarin verschilt deze nieuwe reeks van voorgaande seizoenen?

“De afleveringen zijn met twaalf minuten een stuk korter dan voorheen, maar het zijn er dus ook veel meer. We zagen dat korte filmpjes op TikTok en Instagram miljoenen keren werden bekeken. Ook wij zoeken naar nieuwe vormen en manieren om de kijker te bereiken. Hoe kunnen we zorgen dat zo veel mogelijk mensen ons programma zien? Daarom zitten de mooiste gesprekken nu met z’n tweetjes in een aflevering.”

Wat is de kracht van het programma?

“Ik denk dat het de tijdgeest ademt. Moderne ontwikkelingen waar we in Hilversum verhalen bij zoeken, komen uit zichzelf voorbij. Internetdating, regenbooggezinnen, we komen het allemaal tegen. We hebben geen rare kunstgrepen nodig om diversiteit in het programma te brengen, op Schiphol is die altijd er al.”

Welk verhaal maakte dit seizoen de meeste indruk?

“In aankomsthal vier zagen we een stoere man staan met lang haar en een ruige baard. Hij droeg een motorjack. Hij zag er dus uit als een echte biker, maar dan met een grote bos bloemen en een ballon in zijn handen. Ik was meteen geïntrigeerd.”

Het hele interview leest u in KRO Magazine 42. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Tekst: Wouter Luijken

Column Leo Fijen: Dorothea

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Geschenk van God, dat is de betekenis van haar naam. Zuster Dorothea, zo sprak ik haar altijd aan, vanaf het eerste moment dat ik het verpleeghuis van Lage Vuursche binnenliep. Vroeger was dat een plek waar veel religieuzen in de zorg werkten. Die functie is al lang verleden tijd. Zoals het ook in een ander opzicht een voorbije periode is, het kerkhof vertelt het verhaal van het rijke roomse leven. Daar liggen tientallen religieuzen begraven, een indrukwekkendgezicht omdat het zo goed weergeeft wat deze onbaatzuchtige vrouwen voor ons land hebben betekend.

Zuster Dorothea trad op negentienjarige leeftijd in en was afkomstig uit Denekamp. Dat was altijd te horen, die Twentse tongval. Daar was ze trots op, zoals ze ook fier was op de opvoeding van haar ouders. Die hadden haar geleerd er altijd te zijn voor een ander. Zo werkte ze vanaf haar intrede in 1961 in de keuken, bij de verzorging en achter de receptie van het verpleeghuis. Voor mensen en met mensen, maar steeds gedragen door God. En dicht bij de schepping.

In Lage Vuursche had deze sterke zuster de zorg voor de kippen en de schapen. Ze had oog voor dat ene schaap dat verdwaald was. En voor die ene poes die de weg kwijt was. Op een zekere dag kwam er een zwerfkat haar kamer binnenlopen die nooit meer wegging, ook niet na de verhuizing naar veel luxere kamers. Ze was toen al lang van medewerker en vrijwilliger, een bewoner geworden die hulp nodig had. Ze kreeg in de nieuwe behuizing een kamer op de hoek. Dan kon de kat altijd via het raam in en uit lopen. Loeki heette ze. Een twee-eenheid met zuster Dorothea die steeds vaker op bed lag.

Ik bracht haar geregeld de communie en voelde aan alles dat haar leven geleefd was. Ze verlangde naar God en blies eind september haar laatste adem uit. Toen ik de rouwkaart zag, schrok ik toch nog en dacht meteen: hoe moet het nu verder met de kat? Bij de avondwake kreeg ik het antwoord: Loeki was kort voor de dood van haar baasje ook gestorven. Zelfs rond het levenseinde deed Dorothea haar naam eer aan. Want God had erin voorzien dat de kat eerst kon gaan en daarna de zuster. Als een dubbel geschenk van God.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 41. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum

Back to top