Column Leo Fijen: Dorothea

Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.

Geschenk van God, dat is de betekenis van haar naam. Zuster Dorothea, zo sprak ik haar altijd aan, vanaf het eerste moment dat ik het verpleeghuis van Lage Vuursche binnenliep. Vroeger was dat een plek waar veel religieuzen in de zorg werkten. Die functie is al lang verleden tijd. Zoals het ook in een ander opzicht een voorbije periode is, het kerkhof vertelt het verhaal van het rijke roomse leven. Daar liggen tientallen religieuzen begraven, een indrukwekkendgezicht omdat het zo goed weergeeft wat deze onbaatzuchtige vrouwen voor ons land hebben betekend.

Zuster Dorothea trad op negentienjarige leeftijd in en was afkomstig uit Denekamp. Dat was altijd te horen, die Twentse tongval. Daar was ze trots op, zoals ze ook fier was op de opvoeding van haar ouders. Die hadden haar geleerd er altijd te zijn voor een ander. Zo werkte ze vanaf haar intrede in 1961 in de keuken, bij de verzorging en achter de receptie van het verpleeghuis. Voor mensen en met mensen, maar steeds gedragen door God. En dicht bij de schepping.

In Lage Vuursche had deze sterke zuster de zorg voor de kippen en de schapen. Ze had oog voor dat ene schaap dat verdwaald was. En voor die ene poes die de weg kwijt was. Op een zekere dag kwam er een zwerfkat haar kamer binnenlopen die nooit meer wegging, ook niet na de verhuizing naar veel luxere kamers. Ze was toen al lang van medewerker en vrijwilliger, een bewoner geworden die hulp nodig had. Ze kreeg in de nieuwe behuizing een kamer op de hoek. Dan kon de kat altijd via het raam in en uit lopen. Loeki heette ze. Een twee-eenheid met zuster Dorothea die steeds vaker op bed lag.

Ik bracht haar geregeld de communie en voelde aan alles dat haar leven geleefd was. Ze verlangde naar God en blies eind september haar laatste adem uit. Toen ik de rouwkaart zag, schrok ik toch nog en dacht meteen: hoe moet het nu verder met de kat? Bij de avondwake kreeg ik het antwoord: Loeki was kort voor de dood van haar baasje ook gestorven. Zelfs rond het levenseinde deed Dorothea haar naam eer aan. Want God had erin voorzien dat de kat eerst kon gaan en daarna de zuster. Als een dubbel geschenk van God.

Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 41. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.

Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum