Column Leo Fijen: Marius
Leo Fijen was tot november 2019 hoofdredacteur Levensbeschouwing bij KRO-NCRV daarna is hij deels met pensioen gegaan en zal hij als presentator aanblijven en adviezen geven aan de directie op het gebied van levensbeschouwing. In KRO Magazine schrijft hij wekelijks een column over zaken die hem opvallen of bezighouden.
De inkt van mijn vorige verhaal was nog niet droog of een regen van goud, zilver en brons werd over ons uitgestort, vanuit Parijs. Natuurlijk heb ik ervan genoten, van die beslissende bal in die allerlaatste seconde, zowel bij het basketbal als in het water. Van de overtuiging bij de heren op het hockeyveld en van de moeilijke missie van de vrouwen tegen China. Van de tienden van een seconde die beslisten over goud en zilver bij het roeien, van de pure vreugde in de boot van de acht om het zilver.
Soms kon ik mijn ogen niet droog houden. Dat heb je als je ouder wordt, de beschermende laag om je ziel wordt dunner en dunner. Dat merkte ik het meest intens in de auto. Want daar beleefde ik tot twee keer toe de mooiste gouden medaille, dat is de plak die je het minst verwacht.
De eerste keer was op zaterdagavond toen Femke Bol de wereld betoverde en de verslaggever door het dashboard van mijn auto liet komen. Over tien jaar weet ik nog steeds waar ik toen was.
Daar bevond ik me ook bij die tweede gouden medaille die ik niet meer durfde te dromen, die van Sifan Hassan. Ze deed het onmogelijke: drie lange afstanden binnen een week, drie keer een medaille, de laatste keer goud, haar uitgereikt op de sluitingsceremonie.
Ik was toen al in Wijhe waar een heel andere plechtigheid ten afscheid had plaatsgevonden, die van mijn voetbalmakker Marius. Nooit gerookt, bijna even oud als ik, veel hardgelopen, veertig jaar leraar Engels, columnist van het dagelijks leven met een sprankelende en liefdevolle pen. Hij was het allemaal, veel tegelijk.
En toen hij begin juni de mededeling kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was bleef hij sprankelen, in woord en gebaar. Hij koos ervoor om geen dagen aan het leven toe te voegen, maar leven aan de dagen te verbinden. En hij die buiten adem was van zijn ziekte ontdekte iedere dag toch iets om dankbaar voor te zijn.
Hij vroeg of ik op 11 augustus voor wilde gaan in zijn laatste afscheid. Dat heb ik gedaan, zonder medaille. Dat hoeft ook niet. Want hij leeft verder in ieders hart omdat hij ons allemaal voordeed hoe je kunt sprankelen tot je laatste adem. Rust zacht, dierbare voetbalmakker uit mijn jeugd.
Deze column van Leo Fijen staat in KRO Magazine 34+35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Reageren? mailbox@kromagazine.nl of Postbus 23200, 1202 ED Hilversum